Στις 17 Σεπτεμβρίου του 1982, όλα έμειναν όπως τα άφησε. Για να τον θυμίζουν για πάντα. Γιατί ο Μάνος Λοΐζος, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα είναι ζωντανός και θα είναι δίπλα μας. Ταγμένος στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή, ταγμένος στη μουσική.
Ο Μάνος Λοΐζος, ο μοναχογιός του Ανδρέα Λοΐζου από τους Αγίους Βαβατσινιάς της επαρχίας Λάρνακας και της Δέσποινας Μανάκη από τη Ρόδο, γεννήθηκε το 1937 και μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Από μικρός έμαθε βιολί και μετά κιθάρα. Ερχόμενος στην Ελλάδα, μαγεύτηκε από τις μουσικές του Μάνου Χατζιδάκι, αγάπησε τις μουσικές του Μίκη Θεοδωράκη και ήταν από τους ιδρυτές του Συλλόγου Φίλων της Ελληνικής Μουσικής, που σκοπό είχε τη στήριξη του έργου του Μίκη Θεοδωράκη όταν, το 1961, απαγορεύτηκαν τα τραγούδια του.
Το 1962 ηχογράφησε το πρώτο του τραγούδι σε ποίηση Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και ελληνική απόδοση Νίκου Γκάτσου και έκτοτε δεν σταμάτησε να γράφει μουσική, να προσπαθεί για έναν καλύτερο κόσμο, να νοιάζεται για τον άνθρωπο, να ψάχνει διαρκώς καινούργιους δρόμους στο τραγούδι. Μας έδωσε «Τα νέγρικα», «Τα γράμματα στην αγαπημένη», μας έδωσε μερικά από τα καλύτερα λαϊκά μας, εξαιρετικές μπαλάντες, πολιτικά τραγούδια.
Στα 45 χρόνια που περπάτησε δίπλα μας, ο Μάνο Λοΐζος μας έδωσε τραγούδια – δώρα πολύτιμα, που θα τον κρατάνε στην καρδιά μας για πάντα. Όσο για τις μουσικές του, θα ταξιδεύουν μαζί με τ’ αστέρια σ’ εκείνο το σύμπαν που χωράει τους καλούς, τους αληθινούς και τους εμπνευσμένους.
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
