Τον Απρίλιο του 1965, στη Νέα Υόρκη, ο Μάνος Χατζιδάκις ηχογραφεί με ορχήστρα έναν δίσκο με δώδεκα μουσικές συνθέσεις του, για τη δισκογραφική εταιρεία Fontana, τη θυγατρική της Μέρκιουρι, με παραγωγό τον σπουδαίο Αμερικανό μουσικό της τζαζ και της σόουλ Κουίνσι Τζόουνς, φυσιογνωμία από τις σημαντικότερες της αμερικανικής μουσικής σκηνής. Τον Απρίλιο του 1965, στη Νέα Υόρκη, ο Μάνος Χατζιδάκις ηχογραφεί «Το χαμόγελο της Τζοκόντας».
Την ίδια χρονιά, το 1965, ο δίσκος κυκλοφορεί και στην Ελλάδα με τον υπότιτλο «Δέκα τραγούδια στο ίδιο κλίμα για ορχήστρα». Έλειπαν από την ελληνική έκδοση δύο μουσικά κομμάτια, «Ο στρατιώτης» και «Οι αθλητές». Όμως εμάς καθόλου δεν μας έλειψαν όλα αυτά τα χρόνια. Οι δέκα μουσικές ιστορίες του Μάνου Χατζιδάκι από «Το χαμόγελο της Τζοκόντας», για περισσότερο από μισόν αιώνα, πλάθουν και ξαναπλάθουν εικόνες, όνειρα, σκέψεις, αναμνήσεις, μα πάνω από όλα κάθε φορά που τις ακούμε φτιάχνουν τα πιο όμορφα τραγούδια· κι ας λείπουν οι στίχοι…
Ο Μάνος Χατζιδάκις μας εξηγεί απλόχερα, αληθινά και ποιητικά πώς το 1963 μια γυναίκα μες στο πολύβουο πλήθος της 5ης Λεωφόρου στη Νέα Υόρκη, ένα βιβλίο με τη Μόνα Λίζα του Λεονάρντο ντα Βίντσι στην προθήκη ενός βιβλιοπωλείου και ένα εξαίσιο θέμα του Αντόνιο Βιβάλντι που επανερχόταν τυραννικά στη μνήμη του, όπως ο ίδιος σημειώνει, μας εξηγεί πώς όλα αυτά έγιναν η αιτία για να γράψει τα δέκα τραγούδια του, «μ’ έναν συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων. Το θέμα είναι μια γυναίκα έρημη μες στη μεγάλη πόλη. Το κάθε τραγούδι είναι κι ένας μονόλογός της, κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί», γράφει ο Μάνος Χατζιδάκις.
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
