Τον Ιούνιο του 1962, σε έναν δρόμο στο κέντρο της Αθήνας, στο θέατρο Μετροπόλιταν, πραγματοποιούνται τα όνειρα και ζωντανεύουν οι επιθυμίες των ανθρώπων που τον κατοικούν. Ο δρόμος λέγεται «Οδός ονείρων» και ο μάγος με το ραβδάκι είναι ο Μάνος Χατζιδάκις.
Πραγματοποιώντας ένα δικό του όνειρο, στα 37 του χρόνια, ο Μάνος Χατζιδάκις στήνει μια θεατρική παράσταση που θα γράψει ιστορία: στο θέατρο Μετροπόλιταν ο Δημήτρης Χορν, η Ρένα Βλαχοπούλου, η Μάρω Κοντού, η Ζωή Φυτούση, ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο Γιώργος Μαρίνος, αλλά και ο Λάκης Παπάς, ο Γιώργος Ζωγράφος, ο Ντίνος Καρύδης, η Βέρα Κρούσκα, ο Φαίδων Γιωργίτσης και πολλοί πολλοί ακόμα ηθοποιοί και χορευτές, κάθε βράδυ, και μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1962, θα βρίσκονται στην Οδό των Ονείρων τους.
Κάθε τόσο και απρογραμμάτιστα, πραγματοποιούν έκτακτες εμφανίσεις στην παράσταση η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Νάνα Μούσχουρη και ο Ευγένιος Σπαθάρης με τον Καραγκιόζη του. Και σε φιλμάκι που παίζεται στην παράσταση διακωμωδούνται πολλά από τον χώρο του θεάματος –και όχι μόνο. Ο Χατζιδάκις βρίσκει την ευκαιρία να διακωμωδήσει έως και τα Παιδιά του Πειραιά, τραγούδι που δύο χρόνια πριν έχει κερδίσει ένα Όσκαρ που ο συνθέτης δεν παρέλαβε ποτέ… Μέχρι και οι 10 μικροί Νέγροι της Άγκαθα Κρίστι διακωμωδούνται.
Το ένα σκετς διαδέχεται το άλλο, όπως και τα όνειρα: Το όνειρο παιδιών της γειτονιάς, το όνειρο της οθόνης, το όνειρο για Τεντιμπόηδες, το όνειρο Καλοκαιριάτικης Μέρας. Το όνειρο ιδανικής συζύγου. Και κάπως έτσι, η Μάρω Κοντού θα γίνει η σταρ που ονειρεύεται, η κουτσομπόλα χήρα Ρένα Βλαχοπούλου θα γίνει πρωταγωνίστρια της μεγάλης οθόνης και ο φωτογράφος Δημήτρης Χορν θα γίνει ο ηθοποιός που θα ερμηνεύσει έναν «Ηθοποιό» που έμελλε να γίνει παντοτινός.
Από κείνον τον Ιούνιο του ’62 και για 32 χρόνια, μέχρι τον Ιούνιο του 1994 όταν και πέθανε, ο Μάνος Χατζιδάκις κράτησε τη υπόσχεσή του. Μάζεψε τα όνειρά μας, τα φύλαξε και μας τα έδωσε πίσω ξανά σε μουσική. Γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή…
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη