Στις 26 Φεβρουαρίου ο Μανώλης Λιδάκης ανέβηκε εκεί, ψηλά στ’ αστέρια, κι άρχισε ξανά να τραγουδάει…
Όταν γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, το ημερολόγιο έδειχνε 28 Φεβρουαρίου. 65 χρόνια μετά, παρά δύο ημέρες, κάτω από τον ίδιο κρητικό ουρανό, ο Μανώλης Λιδάκης άφησε την τελευταία του πνοή.
Με τη μουσική συναντήθηκε μικρό παιδί ακόμα, όταν άρχισε να μαθαίνει κιθάρα, πνευστά και θεωρία μουσικής. Ήταν 22 χρονών όταν ανέβηκε από την Κρήτη στην Αθήνα και άρχισε να τραγουδάει σε ταβέρνες και μπουάτ, ενώ υπέγραψε και το πρώτο του δισκογραφικό συμβόλαιο. Στα πρώτα του βήματα θα συνεργαστεί με τον Γιώργο Κατσαρό, τον Γιάννη Μαρκόπουλο και τον Νίκο Ξυδάκη. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Μανώλης Λιδάκης θα μας δίνει το ένα ωραίο τραγούδι μετά το άλλο. Με μια φωνή που μπορεί να τραγουδήσει, χωρίς τσαλίμια και φιοριτούρες, από βαριά λαϊκά μέχρι μπαλάντες και από ριζίτικα μέχρι ρεμπέτικα, θα ηχογραφήσει τραγούδια ένα κι ένα: σαν εκείνα τα δροσερά μαϊστράλια του Δημήτρη Γκόγκου και του Χρήστου Νικολόπουλου ή το βαρύ σούρουπό του Γιώργου Μανισαλή και του Κώστα Ψυχογιού.
Ο Μανώλης Λιδάκης πάντα επέμενε σε ό,τι εκείνος έκρινε αληθινό. Δεν ακολούθησε πότε το ρεύμα της επιτυχίας, την οποία άλλωστε γνώρισε απλόχερα. Με τους δικούς του κανόνες, το ύφος και τον τρόπο του, χάραξε την πορεία που εκείνος διάλεξε. Ο στιχουργός Νίκος Μωραϊτης αποχαιρέτισε τον Μανώλη Λιδάκη γράφοντας «Μανώλη, η φωνή σου ήταν μια θάλασσα βελούδο. Κι η ψυχή σου εξίσου».
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
