Τον Μάρτιο του 1925, άλλοι λένε στις 9, άλλοι στις 10 του μήνα γεννήθηκε στα Ρούστικα της Κρήτης ο Μανόλης Αναγνωστάκης. Ο ποιητής που έγραψε λίγο και μίλησε ακόμα λιγότερο. Αυτός που διαχώρισε τη θέση του από πολύ νωρίς: «Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις. Να μην τις παίρνει ο άνεμος».
Γράφει ο Μανόλης Αναγνωστάκης: «Φοβάμαι τους ανθρώπους / που με καταλερωμένη τη φωλιά/ πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου. Φοβάμαι τους ανθρώπους / που γέμιζαν τις ταβέρνες / και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια κάθε βράδυ / και τώρα τα ξανασπάζουν / όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη/και έχουν και «απόψεις». / Φοβάμαι τους ανθρώπους / που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν / και τώρα σε λοιδορούν / γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο. / Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους. / Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.»
Μα θα πεις κάποιος, τι να την κάνεις την ποίηση στις μέρες μας. Ο Μανόλης Αναγνωστάκης είχε απαντήσει και σ’ αυτό: «”Κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τίς μάζες. Κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα”. Έστω. Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς.»
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
