Το φθινόπωρο του 1968, στους ελληνικούς κινηματογράφους προβλήθηκε για πρώτη φορά μια ταινία που έμελλε να μείνει μέσα στα χρόνια, για την απλότητα, τη δροσιά, τη αδιόρατη μελαγχολία, αλλά κυρίως για την ευαίσθητη σκηνοθετική ματιά και τα εξαιρετικά πλάνα του Βασίλη Γεωργιάδη. Τα «Κορίτσια στον ήλιο», με τον Γιάννη Βόγλη και την Αν Λόνμπεργκ γυρισμένα ως επί το πλείστον στην Άνδρο και τη Σαλαμίνα κάτω από τον εκτυφλωτικό ήλιο του ελληνικού καλοκαιριού, έχουν στο σενάριό τους την υπογραφή του Ιάκωβου Καμπανέλλη και στη θρυλική πλέον μουσική τους την υπογραφή του Σταύρου Ξαρχάκου.
Σχεδόν χωρίς λόγια, η ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη «Κορίτσια στον ήλιο», έμεινε να τη βλέπουμε και να την ξαναβλέπουμε, για να θυμόμαστε τα αθώα καλοκαίρια σε μιαν Ελλάδα που χάσαμε για πάντα, να θυμόμαστε και πώς ήταν τα νησιά που καταστρέψαμε ανεπιστρεπτί και απερίσκεπτα, στο όνομα ενός τουρισμού που τα ισοπέδωσε όλα για τα λεφτά.
Τα «Κορίτσια στον ήλιο» όμως θα τα θυμόμαστε πάντα και για τη μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου. Το τραγούδι της Άναμπελ, εκείνο το πρωινό με τους στίχους του Γιώργου Παπαστεφάνου και την πιο τρυφερή Μαρία Δημητριάδη που έχουμε ακούσει, εκείνο το πρωινό φαίνεται πως θα το ακούμε για πάντα, όσο θα υπάρχουν ακόμα τα καλοκαίρια της αθωότητας και τα φθινόπωρα των αποχωρισμών.
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
