Το απόγευμα της Μεγάλης Τρίτης τελείται στις εκκλησίες ο Όρθρος της Μεγάλης Τετάρτης. Σ’ αυτήν την ακολουθία μπορεί κάποιος να ακούσει το ιδιόμελο τροπάριο της Κασσιανής. Και πριν αναζητήσουμε τα ίχνη της μοναχής, της ποιήτριας και της υμνογράφου Κασσιανής σ΄ αυτή τη Γη, ας θυμηθούμε τι είναι το ιδιόμελο.
Διαβάζω πως το ιδιόμελο, όπως το λέει και η λέξη, έχει το δικό του ιδιαίτερο μέλος, τη δική του μελωδία δηλαδή, δεν δεσμεύεται από μετρικούς ή στιχουργικούς κανόνες, έχει ωραίες μελωδικές φράσεις, συνήθως δε είναι λυρικότατο και θεωρείται ο πρόδρομος του ελεύθερου στίχου. Άρα ποιήτρια και μάλιστα προικισμένη η Κασσιανή ή Κασία (με ένα σίγμα), όπως η ίδια έχει υπογράψει στον Κανόνα της «Εις κεκοιμημένους» με το όνομά της σε ακροστιχίδα. Το πιο γνωστό ιδιόμελο της Κασσιανής, μίας από της σημαντικότερες ποιήτριες και υμνογράφους της μεσαιωνικής περιόδου, είναι το «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή…».
Ο Γερμανός Καρλ Κρουμπάχερ, θεμελιωτής της βυζαντινής φιλολογίας, γράφει για την Κασσιανή ότι «…αποτελεί παράδοξον φαινόμενον εν τω γενικώ ποητικώ συναγωνισμώ. Την ποίησή της διακρίνει ευγένεια ύφους και γλυκύτης μέλους ακορέστου». Κατά τη γνώμη του δε «η Κασσιανή είναι η μόνη αξιομνημόνευτη βυζαντινή ποιήτρια».
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
