Στις 18 Οκτωβρίου του 1912, το μεσημέρι, το θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ» βρέθηκε στο λιμάνι της Ίμβρου για να απελευθερώσει το νησί από τους Οθωμανούς. Μόλις έχει ξεκινήσει ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος και η Ίμβρος τότε αριθμεί 8.000 κατοίκους, όλοι τους Έλληνες.
Μόλις 11 χρόνια μετά, το 1923, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η Ίμβρος, μαζί με την Τένεδο, θα δοθούν με τη Συνθήκη της Λωζάνης στην Τουρκία. Είναι πάλι Οκτώβριος του 1923 και ο διοικητής της Ίμβρου Ιωάννης Παπουτσιδάκης παραδίδει το νησί στις τουρκικές αρχές. Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης, η τουρκική κυβέρνηση υποχρεούται να παράσχει όλες τις διευκολύνσεις ώστε ο πληθυσμός της Ίμβρου να συντηρεί ελληνικά σχολεία. Ωστόσο, μόλις τρία χρόνια μετά, το 1927, η τουρκική κυβέρνηση ψηφίζει νόμο «Περί νήσων» σύμφωνα με τον οποίο η εκπαίδευση στην Ίμβρο καθίσταται υποχρεωτικά τουρκική και πολλά σχολεία κλείνουν. Ώσπου το 1964, με αφορμή τις διακοινοτικές συγκρούσεις στην Κύπρο, η τουρκική κυβέρνηση κλείνει οριστικά όλα τα σχολεία των Ελλήνων στην Ίμβρο. Ακολουθούν δέκα σκληρά χρόνια με αναγκαστικές απαλλοτριώσεις γης, βίαιες εκκενώσεις χωριών, μαζικούς εποικισμούς και πολλές ακόμη κινήσεις στρατηγικής της Τουρκίας, ώστε το 1974, με αφορμή την εισβολή, να εκδιωχθούν από την Ίμβρο σχεδόν όλοι οι Έλληνες.
Το 2013, μετά από προσπάθειες ετών των απανταχού Ιμβριωτών, άνοιξε ξανά Δημοτικό ελληνικό μειονοτικό σχολείο στην Ίμβρο. Την πρώτη χρονιά φοίτησαν τέσσερα παιδιά. Χρόνο με τον χρόνο όμως το σχολείο έγινε η αιτία για να αρχίσουν να επιστρέφουν σιγά σιγά στον τόπο τους οι Ιμβριώτες. Από το 2015 λειτουργεί γυμνάσιο και λύκειο στην Ίμβρο, όλο και περισσότεροι ξαναφτιάχνουν τα σπίτια τους, όλο και περισσότεροι επιστρέφουν μόνιμα στην πατρίδα τους… Γιατί η παιδεία δεν θα πάψει ποτέ να είναι η καρδιά του πολιτισμού και της ευημερίας των ανθρώπων.
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
