Στις 28 Μαρτίου του 1971, η «Ευδοκία» προβλήθηκε στις Κάννες και πήρε το βραβείο Cineclubs της Γαλλίας. Η «Ευδοκία»: η ταινία του Αλέξη Δαμιανού. Σκληρή, απογυμνωμένη και αθώα. Παραδομένη μόνο στην αλήθεια. «Ένα λουλούδι που τα καταφέρνει μες στην πέτρα. Η Ελλάδα, δηλαδή…», όπως έχει πει ο σκηνοθέτης.
Οι δύο πρωταγωνιστές που διάλεξε ο Αλέξης Δαμιανός για την ταινία του, η πόρνη Ευδοκία και ο λοχίας Γιώργος δεν ήταν ηθοποιοί. Η Μαρία Βασιλείου με καταγωγή από την Κύπρο, ζούσε με την οικογένειά της στο Λονδίνο και την εντόπισαν τυχαία από μια φωτογραφία σε ένα πρακτορείο μοντέλων. Τον Γιώργο Κουτούζη, τον λοχία που αγάπησε την Ευδοκία, ο Αλέξης Δαμιανός τον είδε έξω από ένα καφενείο στη Νέα Ερυθραία, στην Αθήνα, τη στιγμή που είχε εμπλακεί σε έναν άγριο καβγά, στα 21 του χρόνια τότε, υπερασπιζόμενος τον εαυτό του, καθώς κάποιος τον εξαπάτησε και τον είπε και αλήτη.
Ο Μάνος Λοΐζος έγραψε τη μουσική για την ταινία αφού είχαν ολοκληρωθεί τα γυρίσματα. Το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας» γράφτηκε πάνω στα πατήματα του λοχία που χόρευε Μάρκο Βαμβακάρη και στο κλίμα που δημιουργούσε ο Αλέξης Δαμιανός όταν έψελνε εκκλησιαστικούς ύμνους ή τραγουδούσε ρεμπέτικα. Ηχογραφήθηκε με ένα ξεχαρβαλωμένο τζουρά του Γιώργου Μουφλουζέλη τον οποίο έπαιζε ο Θανάσης Πολυκανδριώτης. Ο Μάνος Λοΐζος επέμενε μέχρι τέλους γιατί ήθελε αυτόν τον ήχο να αποτυπώσει. Λες και ήξερε ότι το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας» θα γινόταν το πιο γνωστό και το πιο αγαπημένο ζεϊμπέκικο όλων μας.
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
