Στις 21 Ιανουαρίου του 1984 πέθανε μετά από 91 χρόνια ζωής ο Γιάννης Σκαρίμπας. Ο πιο αντισυμβατικός γραφιάς μας.
Γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου του 1893, στη Φθιώτιδα. Πατέρας του ήταν ο Ευθύμιος Σκαρίμπας, με καταγωγή από το Σούλι και με προγόνους αγωνιστές του ΄21. Μητέρα του η Ανδρομάχη Σκαρτσίλα, παραδοσιακή αρχοντοπούλα και γλωσσομάθισσα, όπως θα την περιγράψει αργότερα ο γιος της, ο οποίος έμελλε να γίνει ίσως ο πιο ανατρεπτικός λογοτέχνης του 20ου αιώνα.
Ο Γιάννης Σκαρίμπας έγραψε ποιήματα, διηγήματα, μυθιστορήματα, δοκίμια, θεατρικά, έγραψε για ό,τι έβλεπε, ό,τι ένιωθε, ό,τι φανταζόταν, ό,τι καταλάβαινε, ό,τι αγαπούσε. Έγραψε για ό,τι έζησε. Κυρίως με τον νου. Γιατί ο Γιάννης Σκαρίμπας ήταν αταξίδευτος. Σχεδόν όλη του τη ζωή την πέρασε στην αγαπημένη του Χαλκίδα, στην Εύβοια.
Ο Γιάννης Σκαρίμπας αγνοήθηκε για χρόνια από το λογοτεχνικό κατεστημένο, προφανώς γιατί τάραξε επί της ουσίας τα λιμνάζοντα νερά της δεκαετίας του ’30, αλλά και γιατί είχε γλώσσα αιχμηρή, μυαλό ξυράφι και πένα που δεν λογάριαζε κανέναν και τίποτα. Είχε όμως και ταλέντο. Μάλλον δεν είναι τυχαίο, όπως μαθαίνουμε από την Κατερίνα Κωστίου η οποία μελετάει χρόνια το έργο του Γιάννη Σκαρίμπα, δεν είναι τυχαίο ότι ο Γιώργος Σεφέρης είχε επισημάνει πως «Σου ‘ρχεται να μεταγράψεις την πρόζα του σε στίχο. Αυτό το τζαζ του Ευρίππου».
«Είναι ωραία λέω να παγαίνω σιγά, να πορπατάω και να γλέπω. Και να μπορώ να κάνω ό,τι θέλω» έγραψε ο Γιάννης Σκαρίμπας στο «Σόλο του Φίγκαρο» το 1939. Και ακόμα πιο πριν, στο «Θείο τραγί», το 1933 γράφει: «Η σιωπή τον εγνώριζε, οι νύχτες τον ξέραν· ήταν της ερημιάς αυτός άνθος»…
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
