14 Φεβρουαρίου. Ο Άγιος Βαλεντίνος μας ήρθε από τα δυτικά -μας ήρθε και όψιμα- για να γιορτάζουν λέει οι ερωτευμένοι.
Στην Ευρώπη οι μαρτυρίες λένε πως τον γιόρταζαν τον άγιο από τον 14ο αιώνα. Μπορεί αλήθεια, μπορεί και όχι. Πάντως ο Σαίξπηρ, στον Άμλετ το 1600, έβαλε την Οφηλία του να τραγουδάει για τον Άγιο Βαλεντίνο.
Εμείς όμως εδώ, σ΄ αυτή τη γωνιά της Μεσογείου, από τον 7ο αιώνα π.Χ. ακόμα, είχαμε τον δικό μας θεό έρωτα, στην αρχή των πάντων: Ο Ησίοδος στη «Θεογονία» του μας λέει πως πρώτα πρώτα έγινε το χάος, ύστερα η πλατύστερνη η Γη και βέβαια ο Έρως, «ο πιο ωραίος ανάμεσα στους αθάνατους θεούς, αυτός που παραλύει τα μέλη και όλων των θεών κι ανθρώπων την καρδιά δαμάζει μες στα στήθη».
Μες στους αιώνες οι άνθρωποι πάντα υμνούσαν τον έρωτα και πάντα ζούσαν τον έρωτα. Γιατί πώς αλλιώς. Σήμερα, ο Άγιος Βαλεντίνος του δυτικού μας κόσμου θέλει τον έρωτα πλάι στα σοκολατάκια, τις ανθοδέσμες, τα δείπνα και τα κοσμήματα, τα σπα και τα τζακούζι. Θέλει τον έρωτα πιο πολύ να καμώνεται παρά να ενώνει…
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
