Στις 13 Απριλίου του 1926 φώτισε τον κόσμο μας το πιο εύθραυστο χαμόγελο του ελληνικού θεάτρου. Το κορίτσι που έμελλε να μείνει κορίτσι μέχρι και την τελευταία του πνοή, μόλις είχε γεννηθεί εκείνη την άνοιξη.
Η Έλλη, κόρη του Κώστα Λούκου και της Αναστασίας Σταμάτη γεννήθηκε στα Βίλια Αττικής, μία ώρα μετά τον δίδυμο αδερφό της Τάκη, τον οποίο όταν έχασε από φυματίωση, το 1941, ήταν οι δυο τους 15 χρονών και αργότερα η Έλλη Λαμπέτη έλεγε πως ένιωσε τότε σαν να έχασε τον μισό της εαυτό. Η Έλλη ήταν το έβδομο παιδί της οικογένειας Λούκου και για τα παιδικά της χρόνια είχε πάντα τις καλύτερες αναμνήσεις. Ο πατέρας της είχε ταβέρνα στα Βίλλια αλλά καθώς οι καιροί ήταν δύσκολοι, η πολύτεκνη οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα για καλύτερο βιοπορισμό και να λάβουν τα παιδιά μόρφωση.
Στα 16 της χρόνια η Έλλη Λούκου γίνεται Έλλη Λαμπέτη και πρωταγωνιστεί στην πρώτη της θεατρική παράσταση. Είναι 1942 όταν η Έλλη Λαμπέτη παίζει στον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη, και στο έργο «Η Χάνελε πάει στο Παράδεισο». Έναν χρόνο πριν, το 1941 η Έλλη Λαμπέτη είχε δώσει εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο και στη σχολή της Μαρίκας Κοτοπούλη και την είχαν απορρίψει. Εκείνη όμως με το πείσμα, το θάρρος και την πίστη που είχε για ό,τι έκανε, επέμεινε…
Για 40 χρόνια, το θεατρικό σανίδι θα γνωρίσει το πιο ταλαντούχο ψεύδισμα, η κινηματογραφική κάμερα θα τυφλωθεί από το πιο εκφραστικό πρόσωπο και εμείς χάρη στον Μιχάλη Κακογιάννη και στον Γιώργο Τζαβέλλα, έχουμε την τύχη να βλέπουμε ξανά και ξανά την Έλλη Λαμπέτη σε 4 από τις καλύτερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου: «Το «Κυριακάτικο ξύπνημα», την «Κάλπικη λύρα», «Το κορίτσι με τα μαύρα» και «Το τελευταίο ψέμα».
Όταν η Έλλη Λαμπέτη έμαθε ότι πάσχει από καρκίνο, είπε ότι θέλει να πεθάνει στο σανίδι. Στην τελευταία παράσταση που έδωσε, υποδύθηκε την κωφή Σάρα, στα «Παιδιά ενός κατώτερου θεού». Έχοντας χάσει το αγαπημένο της κοριτσάκι που είχε υιοθετήσει, έχοντας χάσει την υγεία της, τα μαλλιά και τη φωνή της από τις χημειοθεραπείες και την αρρώστια, έχοντας χάσει τα πάντα η Έλλη Λαμπέτη, δεν θα χάσει ποτέ, μέχρι την τελευταία στιγμή, το ταλέντο, το πείσμα, την πίστη και την λυσσασμένη μάχη για τη ζωή. Στο βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού διαβάζουμε για το τελευταίο έργο που ανέβασε: «Η Έλλη Λαμπέτη πρέπει να μυηθεί και στη γλώσσα των κωφαλάλων: “Θέλω να την μάθω τέλεια” λέει σε μια δασκάλα που ανακαλύπτει. “Θέλω οι κωφάλαλοι που θα με βλέπουν απ’ την πλατεία, να ξεχνάνε πως είμαι θεατρίνα και να νομίζουν πως είμαι κι εγώ κωφάλαλη!“. Η πρεμιέρα της “Σάρας” είναι ένας ρωμαϊκός θρίαμβος. Οι θεατές χειροκροτούν όρθιοι, για κάμποση ώρα, αυτή την νικήτρια ενός άγριου Κολοσσαίου που υποκλίνεται τώρα μπροστά τους πιο λαμπερή και πιο όμορφη από κάθε άλλη φορά. Moritura te salutat, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν», γράφει ο Φρέντυ Γερμανός για τον τελευταίο ρόλο της Έλλης Λαμπέτη, και ο Μάνος Χατζιδάκις της είχε πει: «Είσαι η πιο ερωτική κωφάλαλη που πέρασε ποτέ απ’ το ελληνικό θέατρο – από κάθε ίσως θέατρο».
Η Έλλη Λαμπέτη πέρασε από τον κόσμο μας για να τον φωτίσει. Πέρασε για να μας πει πως το μέτριο είναι πολύ λίγο για τη σύντομη ζωή μας. Πέρασε για να μας δείξει πώς είναι να μάχεσαι πάντα νικήτρια.. Και μας έδειξε πώς είναι να αυτο-αναφλέγεσαι.
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη