Τον Σεπτέμβριο του 1992, ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας μας έδωσαν έναν ακόμη εξαιρετικό δίσκο. Σε ένα εξώφυλλο σουρεαλιστικά υπέροχο, είδαμε έναν σχοινοβάτη ανάμεσα σε θάλασσα και ουρανό, σκιά κατάμονη σε ήλιο φθινοπωρινό που εκρήγνυται.
«Η μοναξιά του σχοινοβάτη» είναι ο τέταρτος δίσκος του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα. Με δέκα τραγούδια που όχι απλώς τα τραγουδήσαμε, όχι απλώς τα τραγουδάμε ακόμα, είναι τραγούδια που τα λιώσαμε να τα ακούμε σε καλοκαίρια και χειμώνες, σε λύπες και χαρές, σε ακροάσεις μοναχικές και σε παρέες ξέφρενες.
Με ένα τραγούδι αφιερωμένο στον Παύλο Σιδηρόπουλο και ένα άλλο στον Σταύρο Κουγιουμτζή, ένα κάλεσμα του Μενέλαου Λουντέμη και ένα καλοκαίρι του Αργύρη Χιόνη, μια γυμνή σκιά και ένα καλό ταξίδι, ο δίσκος του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα, έγινε με τα χρόνια «ο άνεμος που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές». Και έγραψε με τα τραγούδια του, έγραψε «με το κόκκινο μελάνι της αγάπης πως είμ’ εδώ, κι αντέχω, κι ας φυσάει από παντού».
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
