Στις 15 Απριλίου του 1996, η ημέρα ήταν Δευτέρα και στο Παρίσι, στον 7ο όροφο του Παλέ ντε Κονγκρέ, γύρω στις 12 το μεσημέρι, ακούστηκαν τα τραγούδια της δικής μας Χαρούλας. Και ο λόγος ήταν μια πολύ σημαντική βράβευση. Στην 49η απονομή των μουσικών βραβείων της Ακαδημίας Σαρλ Κρο, η οποία κάθε χρόνο βραβεύει την παγκόσμια μουσική παραγωγή, ο δίσκος της Χαρούλας Αλεξίου «Οδός Νεφέλης ‘88» πήρε το βραβείο Ανταμί: Ως ο καλύτερος ξένος δίσκος εκείνης της χρονιάς, του 1996. Και μέχρι τότε κανένας άλλος εκπρόσωπος της ελληνικής μουσικής δεν είχε λάβει αυτή τη διάκριση.
Η «Οδός Νεφέλης ’88» κυκλοφόρησε το 1995 και, εκτός από το ότι ήταν ένα μικρό βιβλίο – κόσμημα, ήταν και ο πρώτος δίσκος στον οποίο όλα τα τραγούδια τα έχει γράψει η Χάρις Αλεξίου, εκτός από ένα που είναι του Βασίλη Τσιτσάνη. Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε τη Χαρούλα να τραγουδάει στίχους αλλά και μουσική που έχει γράψει η ίδια. Η Χάρις Αλεξίου μας συστήθηκε και ως δημιουργός από το 1984 ακόμα, με την αυτοβιογραφική «Μπαλάντα της Ιφιγένειας». Οι «διαβασμένοι» ξέρουν ότι το πρώτο τραγούδι με μουσική και στίχους της Χαρούλας Αλεξίου το τραγούδησε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, το μακρινό 1978, και είχε τίτλο «Βαρέθηκα τα χωρατά». Όμως η Χάρις Αλεξίου υπογράφει τους στίχους στο «Ξημερώνει» του Αντώνη Βαρδή που μας τραγούδησε το 1980, υπογράφει η Χάρις Αλεξίου με τους στίχους και τη μουσική της και την πιο γλυκιά προστακτική, εκείνο το «Ζήτα μου ό,τι θες».
Στη μεγάλη τύχη που είχα τότε, το 1996, να συνομιλήσω με τη Χαρούλα Αλεξίου σε συνέντευξη που μου παραχώρησε, είχε πει: «Παρ’ όλες τις δυσκολίες, δεν ήμουν διατεθειμένη ν’ ακολουθήσω την πεπατημένη. Δεν μου αρκούσαν τα μέτρια. Μέσα μου ποτέ δεν παραδέχτηκα ότι, επειδή ανήκα σε μια οικογένεια που αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες, θα έπρεπε να θάψω τα όνειρά μου. Απλώς ήξερα ότι για όλα έπρεπε να πολεμήσω… Σήμερα ξέρω πια πως είναι τύχη να περάσεις δυσκολίες, να πονέσεις. Γίνεσαι πιο δυνατός έτσι».
Η Χάρις Αλεξίου δεν φοβήθηκε ποτέ να μας πει την αλήθεια της. Να βάλει στα τραγούδια όλα όσα είχε στην καρδιά της. Γι’ αυτό την αγαπάμε. Γιατί ακόμα και την πιο δικιά της «Προσευχή», άνοιξε τα χέρια της και μας την έστειλε.
Διάλεξα για το τέλος εκείνα τα λόγια που μου είχε πει η Χαρούλα το μακρινό πια 1996: «Δεν σου ‘χει τύχει να ακούσεις ένα τραγούδι, μια μουσική και να νιώσεις εκείνη την ώρα να μπαίνει μέσα σου σαν λιβάνι και να σε εξαγνίζει;»
Ευτυχώς Χαρούλα, έχουμε ακούσει. Και τα περισσότερα μας τα έχεις δώσει εσύ.
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη