Στις 15 Δεκεμβρίου του 1933 είδε για πρώτη φορά το φως του ήλιου ο Άκης Πάνου. Ίσως ο πιο αιρετικός, ορμητικός, ιδιόρρυθμος και ευθύς λαϊκός συνθέτης, αλλά κυρίως (όπως εκείνος ήθελε) στιχουργός.
Γεννημένος στου Χαροκόπου, στην Αθήνα, μεγάλωσε σε πολυμελή οικογένεια, με άλλα πέντε αδέρφια. Ο πατέρας του δούλευε στα βασιλικά ανάκτορα, γεγονός που την εποχή εκείνη σηματοδοτούσε, όπως ο ίδιος έχει πει, ένα κοινωνικό στάτους λίγο διαφορετικό. Από μικρό παιδάκι, άκουγε στη γειτονιά του προσφυγικά τραγούδια και ρεμπέτικα. Από την άλλη, ο αδερφός της μητέρας του έπαιζε κλασική κιθάρα. Εκείνος, στα εννιά του θα ξεκινήσει να μαθαίνει μαντολίνο και κιθάρα. Το 1942 η Κατοχή τον βρίσκει να παίζει μουσική προσπαθώντας να εξασφαλίσει ένα πιάτο φαΐ.
Ο Άκης Πάνου ανέβηκε στο πάλκο για πρώτη φορά το 1946. Τραγούδια έγραφε μέχρι το τέλος. Από το 1958, όταν και ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο μέχρι και τον τελευταίο του, το 1997, συνεργάστηκε με όλους τους σημαντικούς τραγουδιστές της κάθε εποχής: από τον Πρόδρομο Τσαουσάκη και τον Σταύρο Τζουανάκο μέχρι τη Βούλα Γκίκα και τη Γιώτα Λύδια. Τα καλύτερα τραγούδια του όμως ο Άκης Πάνου τα έγραψε από το 1965 και μετά. Είναι τότε που με τον Στράτο Διονυσίου και τον Μιχάλη Μενιδιάτη, τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Βίκυ Μοσχολιού, τον Μανώλη Μητσιά και τον Γιώργο Νταλάρα, ο Άκης Πάνου θα μας δώσει μερικά από τα καλύτερα λαϊκά μας: Καρδιά μου μην παραπονιέσαι, Και τι δεν κάνω, Κοίτα με στα μάτια, Του κόσμου το περίγελο, Ήταν ψεύτικα, Να είχα το κουράγιο, Όταν σημάνει η ώρα, Παράνομη αγάπη, Πήρα απ’ το χέρι σου νερό, Δεν κλαίω για τώρα…
Ο Άκης Πάνου δεν ήταν συνηθισμένος άνθρωπος. Είχε πάντα τους δικούς του κανόνες και τους δικούς του κώδικες. Όπως ο ίδιος έχει πει, ήταν «εθελοντής αλήτης». Τα λόγια του δεν τα μασούσε ακόμα κι όταν περίσσευαν. Και πάντως δεν ανεχόταν οτιδήποτε πίστευε πως του στερεί αυτό που εκείνος ένιωθε ως ελευθερία.
Με λόγο σχεδόν πάντα αιρετικό, ήθελε θαρρείς συνεχώς να προκαλεί. Έβγαινε στον μεγάλο δρόμο και ξαφνικά ερχόταν η μετωπική σύγκρουση. Πίσω από κάθε ακραία του σκέψη ή πράξη έβλεπες έναν περίεργο δικό του ηθικό κώδικα και έναν ιδιότυπο συντηρητισμό. Παράξενο κράμα.
Την 1η Αυγούστου του 1997, ο Άκης Πάνου άφησε άφωνο το πανελλήνιο όταν προς το τέλος της ζωής του οδηγήθηκε στο φόνο του συντρόφου της κόρης του και στη φυλακή. Δεν αποποιήθηκε ποτέ την ευθύνη της πράξης του. Πέθανε από καρκίνο 3 χρόνια μετά.
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη