Στις 15 Ιουλίου του 1974, ξημέρωσε για την Κύπρο μια μαύρη, μια κατάμαυρη μέρα, προάγγελος της μεγάλης προδοσίας και της ανείπωτης συμφοράς που θα ερχόταν μόλις πέντε ημέρες μετά.
Στις 15 Ιουλίου του 1974 η Χούντα των Αθηνών με τον δικτάτορα Ιωαννίδη, μέλη της Εθνικής Φρουράς της Κύπρου, μέλη της ΕΛΔΥΚ (της μόνιμης ελληνικής στρατιωτικής δύναμης της Κύπρου) και μέλη της ΕΟΚΑ Β΄ (της παραστρατιωτικής ένοπλης οργάνωσης που είχε ιδρύσει ο Γεώργιος Γρίβας) έβγαλαν τα τεθωρακισμένα στους δρόμους και έκαναν πραξικόπημα κατά του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.
Ο Μακάριος μαζί με τρεις άντρες της προεδρικής φρουράς καταφέρνει να διαφύγει από τη δυτική αφύλαχτη πόρτα του προεδρικού μεγάρου, οι μάχες σε κτίρια και δρόμους μαίνονται και οι πραξικοπηματίες έχουν καταλάβει από νωρίς τον Εθνικό Αερολιμένα Λευκωσίας, το Αρχηγείο της Αστυνομίας, το Κέντρο Τηλεπικοινωνιών, καίρια κυβερνητικά γραφεία, σημαντικά δημόσια κτίρια και βέβαια το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου, το οποίο μεταδίδει ότι ο Μακάριος είναι νεκρός.
Ολόκληρο το νησί παγώνει. Μέχρι που το μεσημέρι παγώνουν οι πραξικοπηματίες και οι υποστηρικτές τους. Από τον ελεύθερο ραδιοφωνικό σταθμό της Πάφου ο Μακάριος, ζωντανός, απευθύνει μήνυμα και γελοιοποιεί τα ανδρείκελα της Χούντας των Αθηνών και τις μαριονέτες τους στην Κύπρο.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας, της 15ης Ιουλίου του 1974, διορίζεται από τους χουντικούς πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ο Νικόλαος Σαμψών.
Μέχρι το τέλος της πρώτης ημέρας του πραξικοπήματος σκοτώθηκαν ενενήντα ένας άνθρωποι και τραυματίστηκαν άλλοι 250. Αλλού, αναφέρεται πως οι νεκροί του πραξικοπήματος έφτασαν τους 450. Αυτό που μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα, γιατί δυστυχώς το βεβαίωσαν με τον χειρότερο τρόπο τα γεγονότα, είναι ότι το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου που έγινε, όπως όλα τα πραξικοπήματα, στο όνομα του πατριωτισμού, έδωσε στο στρατιωτικό κατεστημένο της Τουρκίας το πολύτιμο πρόσχημα που έψαχνε χρόνια για την εισβολή.
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη