Στις 21 Αυγούστου του 2008 ο Ηλίας Κατσούλης πήγε σε άλλη γη, για να γράψει και εκεί τα πιο ωραία τραγούδια. Να βάλει στους στίχους του μοσχοβολιές, μνήμες, ιστορίες, μεράκια. Γιατί όσο ήταν δίπλα μας, το έκανε αυτό ο Ηλίας Κατσούλης με τρόπο θαυμαστό. Και μας έδωσε τραγούδια για τις παρέες και τις μοναξιές μας, για τους ουρανούς και τα ταξίδια μας, για τις θάλασσες και τις μνήμες. Και όπως πολύ συχνά, και πολύ άδικα, συμβαίνει, ελάχιστοι ξέρουν το όνομά του. Όλοι όμως ξέρουμε τα τραγούδια του. Ή τουλάχιστον μερικά από αυτά. «Τα σμυρνέικα τραγούδια», τα «Καράβια Χιώτικα», τη «Χαλκίδα», το «Κράτα για το τέλος», το «Δάκρυ στο γυαλί», τον «Ιούδα» που φιλούσε υπέροχα…
Ο Ηλίας Κατσούλης, γεννημένος στο Λουτρό Κορινθίας, στην Πελοπόννησο, έγινε φιλόλογος και δίδαξε σε σχολεία. Έγινε και στιχουργός και μας έδωσε εξαιρετικά τραγούδια, πάνω από 300. Οι μαθητές του τον θυμούνται ως τον καλύτερο δάσκαλο. Κρέμονταν απ΄ τα χείλη του και κοντά του μάθαιναν. Στους μαθητές του άφησε σημαντική παρακαταθήκη. Και σε όλους εμάς άφησε «κάτι τραγούδια σαν νυχτερινά πρελούδια σε κλειστά παράθυρα»… Μα πάνω απ’ όλα, ο Ηλίας Κατσούλης άφησε πίσω του χνάρι σπάνιο.
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
