Μια βαριά κουρτίνα πέφτει μπροστά μου, όταν προσπαθώ να καθαρίσω στο άραχλο του μυαλού μου το απερίγραπτο έγκλημα. Ακόμη κι ο προσδιορισμός έγκλημα, είναι φτωχός να αποδώσει τη φρίκη που διαχέεται από τις εικόνες που μας παρουσιάζονται. Επί σκηνής φαντάζομαι, πρέπει να τρελαίνεσαι.
Απορούσα πάντα πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος, όσο μανιακός- άρρωστος και αν είχε διαγνωστεί από τους ειδικούς, να μετέχει και ν’ αντέχει ο ίδιος στο μακελειό ανυπεράσπιστων γυναικών, στη σφαγή αθώων παιδιών, στην τυφλή θανάτωση οποιουδήποτε βρισκόταν στο δρόμο του;
Οι πιο ψύχραιμοι, ίσως κι αποστασιοποιημένοι συναισθηματικά (ή φυσιολογικά, αρνούμενοι την αποσύνδεση τωρινών και χθεσινών γεγονότων), να δίνουν τις όποιες εξηγήσεις τους.
Τα συσσωρευμένα δεινά, το βαρύ άδικο και σκληρό της καταπίεσης, η στέρηση των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, η σκλαβιά ενός λαού και το αδιέξοδο μιας ζωής, να ερμηνεύονται ως σπρώξιμο στην απόγνωση. Και στη λύσσα της εκδίκησης… πιθανόν με τα ίδια μέσα και μεθόδους των καταπιεστών τους. Έστω και γνωρίζοντας οι δρώντες πως πρόκειται για ατελέσφορα μέσα κι αντίποινα.
Υπάρχουν εξηγήσεις, ερμηνείες, επιχειρήματα. – Όταν σκοτώσουν το παιδί σου, τον συγγενή σου, τον φίλο σου, το άδικο οπλίζει το χέρι σου Και το κρατά οπλισμένο ως την ευκαιρία να «πάρεις το αίμα τους πίσω». Κι ας μην το παίρνεις ποτέ! Παράλληλα. -Λένε πως οι περισσότεροι βασανισμένοι αποστρέφονται τις μεθόδους των βασανιστών τους, και τα θύματα θα ήθελαν να αποποιηθούν το έργο των δημίων τους. Πώς γίνεται;
Τώρα, όμως, το νωπό αίμα δεν αφήνει περιθώρια για συγκρίσεις. Ούτε για παραλληλισμούς. Επί σκηνής φαντάζομαι, πρέπει να τρελαίνεσαι.
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
