Την Ελένη Νικοδήμου την γνώρισα μέσα από το ραδιόφωνο. Συχνά ερχόταν και στη Λεμεσό, στα κινηματογραφικά φεστιβάλ του θεάτρου Ριάλτο. Σε κάποιο από τα «Αυγουστιάτικα φεγγάρια», που διοργάνωσε το Κανάλι 6 στο Πάρκο Γλυπτικής του Φίλιππου Γιαπάνη στη Φασούλα κι ενώ ο Βασίλης Λέκκας τραγουδούσε «Το τραγούδι της ξενιτειάς», η Ελένη Νικοδήμου σηκώθηκε και φορώντας ένα ολόλευκο φόρεμα, καταχειροκροτούμενη, το χόρεψε από την αρχή ως το τέλος. Ως μουσικός παραγωγός, η σχέση που χτίζω με τους ακροατές, είναι το σημαντικότερο πλεονέκτημα του ραδιοφώνου!
Σ’ αυτή την αλληλεπίδραση, το στοιχείο της καλής παρέας, της ευχάριστης διάθεσης, του σχολιασμού, των προσωπικών βιωμάτων, της πληροφορίας ακόμα και της αντίδρασης, δημιουργεί τη στενή σχέση παραγωγού-ακροατή.
Η Ελένη Νικοδήμου ήταν «ραδιοφωνική μου φίλη» εδώ και αρκετά χρόνια. Κάθε Σάββατο μεσημέρι την ώρα της εκπομπής μου, με έπαιρνε τηλέφωνο να μου πει για τα τραγούδια που έπαιζα, για τις μουσικές της προτιμήσεις, τι θυμόταν από τα φοιτητικά χρόνια στη Γαλλία, ποιους καλλιτέχνες γνώρισε, ποιες συναυλίες είδε και φυσικά τις νυχτερινές της εξόδους στη Λευκωσία.
Τώρα τελευταία που μιλούσε για το βιβλίο της, για το ότι δεν είχε διάθεση να ζωγραφίζει, για τις τριανταφυλλιές της, για την Άλωνα (το χωριό της) και για τις συναυλίες του Θ. Παπακωνσταντίνου και Σ. Μάλαμα που τόσο πεθυμούσε να πάει να παρακολουθήσει.
Με θλίψη και πόνο αποχαιρετώ μια φίλη, έναν ξεχωριστό άνθρωπο και καλλιτέχνη, που γνώρισα μέσα από την πορεία μου στο ραδιόφωνο.
«Στο καλό Ελένη». Σε κάθε εκπομπή μου θα είσαι «παρούσα», με τη βραχνή φωνή σου και τα τραγούδια που μοιραζόμασταν.
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
