Tη «σχέση» και τη «σύνδεση» που μπορεί να έχει ο Γιώργος Νταλάρας και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη δεν πιστοποιούν μόνο οι φωτογραφίες που εμφανίζονται στην μεγάλη οθόνη της σκηνής του Θεάτρου «Παλλάς» στην Αθήνα, αλλά και η «κοινή» τους πορεία.
Μια πορεία που μπορεί να μην ήταν ποτέ ταυτόσημη, ή έστω παράλληλη, αλλά σίγουρα σε κάποιες «διασταυρώσεις» ή «μονοπάτια», τα χείλη και των δύο τραγούδησαν λόγια της Λίνας Νικολακοπούλου, μοιράστηκαν το ίδιο στούντιο (στα Latin) και τραγούδησαν αμφότεροι τον Σέρβο συνθέτη Goran Bregovic. Κοινός τους άξονας και παρονομαστής υπήρξε φυσικά και ο Μάνος Ελευθερίου.
Στη σκηνή του θεάτρου «Παλλάς», καθώς ξετυλίγονταν μπροστά μας τα ρεπερτόρια και των δύο, συνειδητοποιήσαμε ότι έρχονται από «διαφορετικούς κόσμους», ήχους και στίχους. Εκεί, όμως, που «ενώνονται» γίνεται πραγματικά μια «έκρηξη», το κοντέρ γράφει «μηδέν» κι όλα ξεκινούν απ’ την αρχή.
Ο Γιώργος Νταλάρας «φέρνει» επί σκηνής και θυμίζει τρείς βασικές και χαρακτηριστικές συνεργασίες του των τελευταίων χρόνων και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη άνετη, μας υπενθυμίζει πως είχε τη τύχη να σκηνοθετηθεί από τον Ανδρέα Βουτσινά το 1986 και 1989 στη «Λεωφόρο Α» και «Β» και κατόπιν από τον Δημήτρη Παπαϊωάννου το 1998 στο Δ.Θ. Πειραιά στη μουσική παράσταση «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά».
Ο Γιώργος Νταλάρας μας ταξιδεύει στο 1985 και με το «Αν υπάρχει λόγος», «Προσωπικές οπτασίες», «Της αγάπης μαχαιριά» θυμίζοντας μας τη συνεργασία που είχε με τον Χάρη και Πάνο Κατσιμίχα στο θέατρο «Περοκέ». Το «Πήγα στα μέρη που σε είχα πρωτοδεί», «ενώνει» τον κόσμο που τραγουδά με τον καλλιτέχνη και γίνονται «μια φωνή». Σε μένα θύμισε τη σκηνή του «Αττικόν» και την τόσο πετυχημένη συνεργασία που είχε τότε με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου τον Γενάρη του 1991.
Ο επόμενος σημαντικός «σταθμός» (συνεργασία) που παρουσιάζεται αποσπασματικά στη σκηνή του «Παλλάς» είναι η συνεργασία του με τους Πυξ-Λαξ το 1996, με τον τίτλο «Νυχτερινός περίπατος στην Ιερά Οδό».
Το «Ένας κόμπος η χαρά μου» έτσι όπως διασκευάστηκε και παρουσιάστηκε με τους «Πυξ-Λαξ» το ακούμε ακόμα μια φορά και μας θυμίζει εκείνη την τόσο ενδιαφέρουσα κοινή μουσική πρόταση.
Το τραγούδι «Τι πάθος» σπανίως λείπει από τις συναυλίες του όπως και τα «Βεγγαλικά σου μάτια», το «Ξένος για σένανε κι εχθρός» και το «Καράβια βγήκαν στη στεριά». Μ’ άρεσε επίσης που άκουσα «Το πολλαπλό σου είδωλο»!
Σαφώς το ντουέτο «Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες» (Ανδριόπουλος-Ελευθερίου) «ανοίγει» τη συναυλία και το «Πεπρωμένο» παίρνει ύφος τζαζ και τραγουδιέται από την Άλκηστη, ενώ το «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ» γίνεται ρεμπετοειδές τραγουδιέται από τον Νταλάρα ο οποίος παίζει στο κομμάτι και μπαγλαμά.
Κι όταν ο Νταλάρας αποχωρεί προσωρινά από τη σκηνή και η Άλκηστη μένει μόνη της, τότε «βγάζει από τις αποσκευές της» κι από το προσωπικό της ρεπερτόριο, το «Χειροκρότημα»» το «Ζήτα μου ότι θες» το «Θεός αν είναι», «Ο άγγελος μου», «Τη σωτηρία της ψυχής», το «Παραδέχτηκα» ,το «Βενζινάδικο» και το «Ανθρώπων έργα». Όταν ο Νταλάρας «προκαλεί» την Πρωτοψάλτη να θυμηθούν τις παλιές καλές εποχές τραγουδώντας κάτι συναφές, εκείνη λέει «Τα σπίτια είναι χαμηλά» και κείνος της «απαντά» με την «Αχάριστη» του Τσιτσάνη.
Ο Νταλάρας δεν ξεχνά τη συνεργασία που είχε με τον Στ. Κουγιουμτζή και τραγουδά «Το σακάκι μου κι αν στάζει» και επί το «λαικότερον» θυμάται τον Γιάννη Σπανό με το «Άκου πως κλαίει ο μπαγλαμάς» και τον Γ. Μαρκόπουλο με τα «Παραπονεμένα λόγια».
Ειδικό ένθετο της βραδιάς τα «Λάτιν» (1987) και φυσικά το τραγούδι της Άλκηστις «Μάμπο μπραζιλέρο» με την προσθήκη της πρόσφατης διασκευής του τραγουδιού «Σου το λέω» σε στίχους του Γιώργου Παυριανού που δεν είναι άλλο από το «Bamboleo» των «Gipsy Kings».
Τη παρουσία Νταλάρα και Πρωτοψάλτη στηρίζουν 10 μουσικοί-σολίστες, τους οποίους όχι μόνο χαίρεσαι να ακούς αλλά τα αυτιά σου χορταίνουν ήχους έγχορδων μουσικών οργάνων, πνευστών και κρουστών. Ακόμα και η μισή ορχήστρα να έπαιζε το ηχητικό αποτέλεσμα θα ήταν «πλήρες».
Άφησα τελευταίο να σχολιάσω το θέμα της «εξαγωγής» της λέξης «χοντρή» από το τραγούδι «Ο Άδωνης» του Σταμάτη Κραουνάκη, κάτι που συζητιέται από την ημέρα που ξεκίνησαν οι εμφανίσεις αυτές. Δεν είναι κάτι που με ενόχλησε και είπα «καλά έκανε», αλλά ούτε και κάτι που θεώρησα ότι προστατεύει κάποια «τάση», που δεν θέλει να ακούγονται πια οι χαρακτηρισμοί «χοντρός», ψηλός», «λεπτός», «κοντός», «φαλακρός», «μαλλιαρός», «γυαλάκιας» κλπ.
Χαμογέλασα ακούγοντας την Άλκηστη να τραγουδά «…και που πηγαίνει και μία !$&#@ νευρικιά να της φύγει το στρες…» Χαμογέλασα γιατί θεώρησα ότι όσο προσωπική ή άλλη ανάγκη της να ήταν να μην εκστομίζει αυτή τη λέξη, τόσο θεωρώ ότι δεν εξυπηρετεί απολύτως τίποτα.
Οι λέξεις των τραγουδιών όπως γράφονται και ακούγονται (μαθαίνονται) έτσι και παραμένουν. Τα τραγούδια είναι έργα τέχνης που δεν αλλάζουν. Η μουσική και ο στίχος δεν αλλάζουν. Μόνο τα όργανα μπορείς αν θέλεις να αλλάξεις δηλαδή να διασκευάσεις και να παίξεις ένα κομμάτι με ένα πιάνο, να το κάνεις τζαζ ή να το παρουσιάσεις με συμφωνική ορχήστρα. Αυτό ναι..!!
Ακόμα και κάποια κομμάτια τα οποία γράφτηκαν για άντρες και τα λένε και γυναίκες ή το αντίθετο σηκώνει συζήτηση αν πρέπει να αλλαχτούν οι αντίστοιχες λέξεις. («Είμαι εγώ γυναίκα φίνα ντερμπεντέρισσα», ή «είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω»). Όπως και να ‘χει, το αποτέλεσμα είναι ότι χάρηκα και απόλαυσα τη συναυλία αυτή το βράδυ της Τρίτης 28.11.2023, στην οποία δύο καλλιτέχνες «δούλεψαν και νοιάστηκαν» για να βγει ένα πολύ ενδιαφέρον μουσικό αποτέλεσμα.
Αντάλλαξαν τραγούδια, μοιράστηκαν τραγούδια και ένωσαν δύο διαφορετικά ρεπερτόρια σε ένα πρόγραμμα 2μιση ωρών, το οποίο καταδείκνυε ότι ο καθένας τους έχει πίσω του ιστορία, συνεργασίες και δισκογραφικές δουλειές, που σημάδεψαν και τους ίδιους και το Ελληνικό τραγούδι, αλλά και μας.
Η συνέπεια και η εργατικότητα είναι σταθερά, τα κοινά τους σημεία. Οι επιλογές συνεργατών και το ένστικτο της αναζήτησης καινούργιων μουσικών ακουσμάτων είναι στόχος και των δύο. Βασικό άλλωστε στοιχείο είναι και η εμπιστοσύνη όχι μόνο που δείχνουν αυτοί, αλλά που τους δείχνουν συνάδελφοι μουσικοί, συνθέτες, στιχουργοί, ενορχηστρωτές, φωτιστές, ηχολήπτες, παραγωγοί.
Ακόμα και σ αυτό το σημείο ο Νταλάρας και η Πρωτοψάλτη είναι κερδισμένοι. Κι ας διάλεξαν να κλείσουν το πρόγραμμα της βραδιάς με την «Υπομονή» του Ξαρχάκου, προφανώς για να τονώσουν το ηθικό του κόσμου.
Θα έπρεπε στο τέλος να έλεγαν ξανά το «Χειροκρότημα», γιατί φαίνεται πέραν πάσης αμφιβολίας, πως «και οι δύο βρίσκονται ακόμα στη σκηνή και πως τους αντέχει το σκοινί».
Όσο για το χειροκρότημα… σε κάθε εμφάνιση τους στο «Παλλάς» τους χειροκροτούν στο τέλος όρθια 1486 άτομα (τόση είναι η χωρητικότητα του θεάτρου) κι αν συνυπολογίσεις και τους θεατές που τους είδαν στη Γερμανία (γιατί από εκεί ξεκίνησαν τις εμφανίσεις αυτές) και στις παραστάσεις που θα ακολουθήσουν τότε μιλάμε για χιλιάδες χέρια που χειροκρότησαν και θα χειροκροτήσουν χιλιάδες φορές. Και το αξίζουν..!!
Οι εμφανίσεις τους που άρχισαν από τις 14 Νοεμβρίου πήραν μέχρι τώρα δύο παρατάσεις και συνεχίζονται μέχρι τέλος Ιανουαρίου. Σπεύσατε…!!!
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
