Πηγή φωτογραφίας: ant1.com.cy
Είναι πλέον πασιφανές ότι στον βόθρο και τον οχετό στον οποίο ζούμε, μεγαλώσαμε και απ’ ότι φαίνεται θα πεθάνουμε, δεν υπάρχει ίχνος ελπίδας ή σωτηρίας.
Σε όλα τα θέματα, σε όλες τις βαθμίδες και σε κάθε σκαλοπάτι των όσων απορρέουν από την πολιτική και τα σχετικά ή «άσχετα» με αυτήν θέματα, υπάρχει ένα σαθρό σύστημα.
Οι πρόσφατες αποκαλύψεις στην υπόθεση των «Cyprus Papers», τα μετέπειτα κύματα που ξεσήκωσε το θέμα αυτό, η προ ημερών συνέντευξη του ΠτΔ στον «Πολίτη» και η εξαναγκαστική παραίτηση του διευθυντή της «Καθημερινής» Ανδρέα Παράσχου, δεν είναι τίποτε άλλο από ανησυχητικά έως τρομακτικά βήματα καθόδου, σε καθετί αντίθετο προς τη δικαιοσύνη, την ισονομία, την ελευθερία έκφρασης και λόγου και τέλος προς την ευημερία.
Κι επειδή δεν είμαι της άποψης ότι πάντα φταίνε οι άλλοι ή ο «Χατζηπετρής», αλλά πρέπει να προηγείται πρώτα απ’ όλα η αυτοκριτική, πάντα προσπαθώ να βρω ποιος φταίει, γι’ αυτόν τον κατήφορο κι αυτό το κατάντημα.
Μήπως έχουμε κι εμείς μερίδιο ευθύνης, σ όλα αυτά; Μήπως φταίμε στο ότι εμπιστευτήκαμε, ακόμα μια φορά, ανθρώπους που μας ξεγέλασαν; Μήπως κάναμε πάλι το ίδιο και συνεχόμενο λάθος; Μήπως θα συμπεριφερθούμε με τον ίδιο τρόπο ξανά; Μήπως θα παρασυρθούμε ή θα μας παρασύρουν πάλι; Εν τέλει, πάλι θα «ξεχάσουμε» όταν πάμε την επόμενη φορά στην κάλπη; Μήπως θα πούμε ξανά ότι όλοι είναι το ίδιο; Το γεγονός είναι ένα και το αυτό!
Δεν μπορούμε σαν εκάστοτε ηγεσία και σαν λαός, να διαχειριστούμε μεγάλες κρίσεις. Δεν είμαστε γεννημένοι για να αντιμετωπίζουμε σημαντικά ιστορικά, πολιτικά, κοινωνικά ή οικονομικά γεγονότα και καταστάσεις. Μας το έχει αποδείξει περίτρανα η ιστορία!
Πραξικόπημα και εισβολή το 1974, έκρηξη στο Μαρί το 2011, πτώση αεροπλάνου της Ήλιος το 2005, χρηματιστήριο το 1999, κούρεμα το 2013, πανδημία το 2020-21 και φυσικά η υπόθεση έκδοσης των Κυπριακών Διαβατηρίων που ήρθε στο φως τον περασμένο Οκτώβριο. Πότε και σε ποια από αυτές όλες τις καταστάσεις, έγινε σωστή διαχείριση; Σε ποια απ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις αποδόθηκε δικαιοσύνη? Ποιοι τιμωρήθηκαν; Πότε ένιωσε ο λαός ανακούφιση ότι οι ένοχοι «πλήρωσαν» για τα εγκλήματα τους; ΠΟΤΕ..!!
Γι’ αυτό αγαπητέ Ανδρέα πάρε το στυλό ή στην προκειμένη περίπτωση το πληκτρολόγιο σου, και με αξιοπρέπεια τράβα για την καινούργια επαγγελματική σου στέγη. Άνθρωποι σαν εσένα δεν χάνονται. Προσπαθούν να μας αποδείξουν ότι είσαι επιπόλαιος αναξιόπιστος και απληροφόρητος. Ότι αυτά όλα που ισχυρίστηκες ή έμαθες ή άκουσες είναι της φαντασίας σου. Στο τέλος θα μας πουν ότι διαστρεβλώνεις γεγονότα, παραποιείς πληροφορίες ή λες ψέματα.
Το σύστημα δεν σηκώνει αλήθειες και προπάντων δεν σηκώνει να υψώνεις ανάστημα! Θέλει ανθρώπους βολεμένους, «φιμωμένους», που να «εξυπηρετούν», να σκύβουν το κεφάλι και να ακολουθούν τις προκαθορισμένες πολιτικές και γραμμές.
Κι αν σε κάθε τέτοια περίοδο που προαναφέραμε και σε κάθε γεγονός, πάντα βρίσκαμε τον τρόπο να ξεγλιστρήσουμε και τα πράγματα να αποσιωποιηθούν παίρνοντας μας παρακάτω, αυτό που συνέβηκε με τα Cyprus Papers, ήρθε να «δέσει» με το δεύτερο κύμα πανδημίας το οποίο είναι καταστροφικό.
Τα μέτρα που παίρνονται από τα μέσα Οκτωβρίου και δεν φέρνουν αποτελέσματα, η εκτόξευση των κρουσμάτων μετά από τρίμηνα «πειραματικά διατάγματα», η άδικη και στοχευμένη μεταχείριση των κατοίκων πόλεων έναντι άλλων, οι εξαιρέσεις π.χ. σε ομάδες κυνηγών, το συνεχές «άνοιξε-κλείσε» των χώρων εστίασης και η μη έγκαιρη έλευση του εμβολίου είναι ακόμα μια απόδειξη της ανοργανωσιάς, της ασχετοσύνης, των πειραματισμών και των μη σοβαρών αποφάσεων που παίρνονται.
Ο σκοπός είναι ένας και μοναδικός. Να μας φτάσουν στην εξαθλίωση, να μας ταπεινώσουν και να πιάσουμε πάτο. Μας οδηγούν στη φτώχεια και θέλουν να μας γονατίσουν οικονομικά και ψυχολογικά. Κι ύστερα από ‘κει που θα ‘μαστε με τα στόματα ανοιχτά σαν τα νεογέννητα πουλάκια γυρεύοντας τροφή, θα ‘ναι πολύ εύκολο να μας πουν:
-Eμεις (πάλι) θα σας σώσουμε..!
Ελέγχουν τα ΜΜΕ, η αντιπολίτευση είναι ανύπαρκτη και άλλη φωνή δεν υπάρχει, αφού είναι όλοι μπλεγμένοι στα κόλπα και ‘κει που υπάρχει χρήμα. Κανένας δεν μπορεί να μιλήσει. Ολονών τα στόματα και τα στομάχια είναι γεμάτα μίζες. Όλοι είναι μπουκωμένοι, βρίσκονται σε ευδαιμονία και με την κοιλιά γεμάτη! Τίποτε δεν είναι τυχαίο σε σχέση με όλα αυτά που συμβαίνουν. Ξέρουν να προστατευτούν. Το θράσος και η αναίδεια που τους διακρίνει, είναι τόσο μεγάλο που στο τέλος θα βγουν και καθαροί και θιγμένοι.
Η ιστορία του Κεμάλ, αγγίζει και τον δικό μας τόπο. Αφού άλλωστε βρισκόμαστε και ‘μεις «στης Ανατολής τα μέρη». Κι αποδεικνύεται ακόμα μια φορά περίτρανα, ότι αυτός ο κόσμος και ιδιαίτερα σ αυτόν τον μικρό τόπο, τίποτα δεν θα αλλάξει ποτέ!
Μέσα από όλα τα παραδείγματα που προαναφέραμε, νιώσαμε και νιώθουμε ακόμα μια φορά ότι σε κάθε μεγάλη κρίση, είτε υπάρχει συγκάλυψη, είτε πάλι δεν θα τιμωρηθεί κανένας και δεν θα αποδοθεί ποτέ δικαιοσύνη. Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη ανασφάλεια που μπορεί να νιώσει ένας πολίτης και η πιο μεγάλη αστάθεια που συναντά συνέχεια στη πορεία του ένας λαός.
Την κατάληξη και το συμπέρασμα κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου, που κουράστηκε να ακούει, να ελπίζει και να περιμένει, καταδεικνύει ένας άλλος στίχος γραμμένος από τον Μ. Μπουρμπούλη στο τραγούδι «Ο αγέρας στους δρόμους» του Ηλία Ανδριόπουλου από τα «Λαϊκά προάστια» του 1980. «Δεν μπορώ το αίμα μου να δίνω, σε μιαν άρρωστη συνέχεια πατρίδα».
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
