Φεγγάρι: από την αρχαία ελληνική λέξη φέγγος, που θα πει φως· και λάμψη. Αλλιώς σελήνη: από το αρχαίο ελληνικό σέλας. Που πάλι θα πει φως· και λάμψη. Η Σελήνη η φαεινή του Ομήρου, η φαεσφόρος των Ορφικών, η σελάννα της Σαπφούς. Είναι το φέγγος της σελήνης που χάνεται, του Ανδρέα Κάλβου, και το φως της σελήνης το μελιχρόν, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Η βεβαιότητα του Οδυσσέα Ελύτη ότι θα επιζήσει το φεγγάρι της Σαπφώς από το φεγγάρι του Armstrong. Το φεγγάρι του Γιώργου Σεφέρη που βγήκε απ’ το πέλαγο σαν Αφροδίτη. Οι σιωπές αγαπημένες της σελήνης.
Είναι η χαίτη του φεγγαριού του Νίκου Γκάτσου. Και τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι: Κάπου το ’54. Όταν το φεγγάρι ήταν κάτι σαν μαγικός κήπος και οι αστροναύτες δεν είχαν τραυματίσει θανάσιμα την παραδοσιακή μας αντίληψη περί σελήνης. Το φεγγάρι έφηβος σκληρός στους ξυλοκόπους. Στο φεγγάρι ένας ναύτης στα κάτασπρα ντυμένος, με τα κορίτσια να κλαίνε στα κατάρτια. Το φεγγάρι μ’ ελαιώνες από χρυσές ελιές και μεταξένιους δυόσμους…
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
