Τι και αν τελειώνει, όπως λένε οι ειδικοί, η πανδημία με την μετάλλαξη «Όμικρον»… κατάλοιπα έμειναν.
Περπατάς στους δρόμους και βλέπεις ανθρώπους ακόμη σε κατάσταση σύγχυσης παραπονεμένους, που δεν ξέρουν αν πρέπει να κάνουν την κανονική πατροπαράδοτη χειραψία σφύζοντας το χέρι του άλλου ή αν θα κάνουν την χειραψία της πανδημίας – γροθιά, βλέποντας ένα παλιό φίλο.
Όλοι υπομονή κάνουμε ώστε να χτυπήσει το τηλέφωνο και να «χάσεις» έναν φίλο, ευτυχώς για λίγες μέρες, είτε γιατί είναι επαφή ακόμη και εμβολιασμένος, είτε ότι κόλλησε. Σωστό είναι φυσικά ακόμη και αυτοί που έχουμε βάλει και τις τρεις δόσεις να προσέχουμε αν τύχει και είμαστε επαφή. Τι γίνεται όμως με την ανασφάλεια; Τι γίνεται όταν βγαίνεις στους δρόμους και δεν ξέρεις τελικά από πού θα σου έρθει. Όλοι είμαστε μόνοι μας σε αυτή τη διαδικασία, αλλά τελικά είμαστε και όλοι μαζί.
Το κείμενο μπορεί να ξεκίνησε με την ζοφή και πενιχρή πραγματικότητα… όμως αν αναλογιστούμε ότι κάποτε αυτό θα τελειώσει, καθώς ο ιός αποδυναμώνεται και αντιβαίνει πιο ψηλά στο σύστημα του ανθρώπου, ίσως κλείσει με μια σταγόνα αισιοδοξίας.
Περιμένουμε, λοιπόν, να αναδυθεί ο ιός και να εξαφανιστεί ή έστω να μην προκαλεί άλλους θανάτους και άλλο πόνο.
Μάθαμε να ζούμε έτσι, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι μπορούμε να ζήσουμε και αλλιώς!
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
