Πρωινό Παρασκευής 21 Ιανουαρίου, άνοιξα ιστοσελίδες, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παρέα με τον καφέ μου, για να ενημερωθώ για το “τι παίζει” εκεί έξω στον κόσμο. Μεταξύ πανδημίας και άλλων θεμάτων που απασχολούν την επικαιρότητα, έπεσα σε διάφορες αναρτήσεις και κείμενα, που είχαν τίτλο “21 Ιανουαρίου Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς”. Αμέσως κούνησα το κεφάλι, με μια μικρή απογοήτευση, και είπα πού φτάσαμε, να μην μπορούμε να αγκαλιαστούμε τη σήμερον ημέρα και να γράφουμε λόγια, στιχάκια, για αγκαλιές.
Αλήθεια και πάλι, πού φτάσαμε; Να μην μπορούμε να αγκαλιάσουμε τους ανθρώπους μας, τους φίλους μας, τους συγγενείς μας. Κάποιοι είπαν ευτυχώς που έχουμε και τον κορωνοϊό και δεν θα αγκαλιαζόμαστε. Να γελάσεις ή να πεις “κοίτα κατάντια”, τι λένε οι άνθρωποι; Εντάξει, ως ένα σημείο, απαγορευμένη η αγκαλιά μέχρι τη λήξη της πανδημίας, γιατί πρέπει να προφυλάξεις την υγεία την δική σου και των άλλων, αλλά όταν τελειώσει όλο αυτό, προσωπικά, δεν θα σταματήσω να αγκαλιάζω τους ανθρώπους μου! Ασταμάτητα, με γέλιο, με χαρά, με δύναμη. Ξέρω, δεν θα είμαι μόνη μου, θα το κάνετε κι άλλοι.
Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας χωρίς συναισθήματα, στεγνοί, που θεωρούν την αγκαλιά κάτι χλιαρό, κάτι που τους αφήνει παγερά αδιάφορους. Όπως κάποιος μου είπε πριν αρκετό καιρό (όταν σαν άνθρωπος εξέφρασα την επιθυμία για μια αγκαλιά, που θα με έσωζε την παρούσα στιγμή): «σιγά ρε Έμιλυ με την αγκαλιά, εδώ ούτε τη μάνα μας αγκαλιάζουμε».
Κι όμως, θα έπρεπε αγαπητέ μου και τη μάνα σου, και τον πατέρα σου, και τον άνθρωπο σου, και τα παιδιά σου, και τους φίλους σου ν’ αγκαλιάζεις. Δεν είναι κάτι δεδομένο η αγκαλιά που θα πεις “και σιγά το πράγμα”. Να μην βρεθείς ποτέ σ’ αυτή τη θέση να έχεις ανάγκη μια αγκαλιά, λέω από μέσα μου, και να μην υπάρχει άνθρωπος να στη χαρίσει. Να κλαις, να πονάς, να υποφέρεις μέσα σ’ ένα χάος από προβλήματα και να μην έχεις δύο χέρια να σε αγκαλιάσουν ώστε να πάρεις θάρρος να προχωρήσεις. Δεν σπάνε οι άνθρωποι αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλο.
Από την άλλη, δεν λες ευτυχώς που υπάρχουν κι άνθρωποι που δεν σκέφτονται ούτε κορωνοϊούς, ούτε και ντρέπονται ή νιώθουν ανασφάλεια να σε αγκαλιάσουν και το πράττουν χωρίς δισταγμούς. Άνθρωποι με ενσυναίσθηση, καλοσύνη και αγάπη στην καρδιά τους. Πρόσφατα, το καλοκαίρι του ’21, χάνοντας τη μητέρα μου, είχα νιώσει αυτή την ανακούφιση που προσφέρει μια τέτοια αγκαλιά, ήταν η αγκαλιά μιας φίλης, της Ελένης, επί 5 λεπτά και δυνατά, ήταν παρηγοριά εκείνη τη δύσκολη στιγμή στο κοιμητήριο.
Κάπου διάβασα ότι ένας άνθρωπος χρειάζεται 4 αγκαλιές την ημέρα για να επιζήσει και 12 να αναπτυχθεί. Τι λέτε να αυξήσουμε τη δόση; Να δείτε που θα βελτιωθούν οι σχέσεις των ανθρώπων, θα επέλθει ηρεμία, θα έχουμε πιο υγιείς ψυχικά ανθρώπους…
Τραγούδι: Αγκαλιά και πλάι πλάι – Βίκυ Μοσχολιού
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
