Μία από τις μικρές, πλην ουσιαστικές, ιεροτελεστίες που έχω υιοθετήσει εδώ και αρκετά χρόνια, είναι τέτοια εποχή, στο τέλος του χρόνου, να κοιτάζω με κοφτερή ματιά εντός και να προβαίνω σε έναν αληθινό απολογισμό. Τι έχασα, τι κέρδισα, ποια έγινα τον χρόνο που πέρασε.
Πρακτική που υιοθετούν πολλοί αυτή την περίοδο. Μέτρημα τον Δεκέμβρη και καταγραφή στόχων για τον επόμενο χρόνο. Φέτος, στο τέλος του 2020, αποφάσισα να μην ακολουθήσω το γνωστό μονοπάτι και να μην μετρήσω ήττες και νίκες (ποιος θα με αδικήσει άλλωστε; Αν μη τι άλλο, το μόνο που δεν κάναμε αυτή τη χρονιά, ήταν τα συνηθισμένα μας βήματα).
Ριζοσπαστική ιδέα, συλλογιέμαι, και δίνω ένα μικρό και ανεπαίσθητο – μεταξύ μας όχι και τόσο – άλλοθι του εαυτού μου, για να μην έρθει αντιμέτωπος με ένα μέτρημα, που προϋποθέτει κριτική και ανάλυση.
Έτσι κι αλλιώς, εδώ και καιρό, πήρα την ταμπέλα «η χαμένη χρονιά» και την πέρασα με καμάρι στο 2020! Αφού τούτη η χρονιά μου πήρε τόσα, ας της πάρω κι εγώ την αίγλη της – σκέφτηκα. Τι κρίμα θα μου πεις… Από τα λίγα έτη που καλούμαστε να έρθουμε σε αυτόν εδώ τον πλανήτη, να αναγκαζόμαστε να σπαταλήσουμε, άθελα μας, το ένα. Να το αρνούμαστε καλύτερα. Να μην το υπολογίζουμε.
Δεν είναι ότι δεν είχε και την ομορφιά του το 2020… Είχε και την χάρη (όσο για αυτό!), και τις μοναδικές στιγμές του, και τα μεταβατικά σκαλοπάτια, αλλά, πώς να το κάνουμε, πιστεύω ότι κανείς μα κανείς, δεν θα πει στο τέλος της ημέρας ότι το διπλό είκοσι ήταν η χρονιά του.
Προσωπικά, ένιωσα ότι ολόκληρη αυτή η χρονιά ήταν μια παρατεταμένη παύση. Και πολλές στιγμές αισθάνθηκα ότι όλα ήταν τόσο ασυνήθιστα ήρεμα, ήσυχα. Αυτό με παραξένευε κυρίως, η έλλειψη των ήχων, η κάθε εξωτερική νότα που ήταν αποστασιοποιημένη. Όλες μαζί απεργούσαν. Σαν να ζούσαμε σε μια οδό, που ξέχασε να δηλώσει παρούσα στο δρομολόγιο της ζωής.
Φταίει, βλέπεις, που ένα από τα μέτρα που μας επιβλήθηκαν (έχω πλέον χάσει το μέτρημα και τη σειρά στα μέτρα και τα διατάγματα) ήταν η απαγόρευση της κυκλοφορίας μετά τις 9 το βράδυ. Μετά τις 9 το βράδυ, λοιπόν, σιωπή…
Έτσι, βιώνοντας αυτή τη μακρόσυρτη παύση και σιωπή, δώδεκα μήνες μετά, καταρρακωμένοι και ταλαιπωρημένοι, κοιτάμε τον χρόνο να φεύγει σιγά-σιγά, αναλογιζόμενοι πώς στην ευχή καταφέραμε να επιβιώσουμε. Νιώθουμε περήφανοι από τη μια που καταφέραμε να ζήσουμε, από την άλλη, όμως, λυπόμαστε για όλα αυτά που μας ανάγκασαν να γίνουμε, έστω και για λίγο, όσα δεν θέλαμε.
Ποιος ξέρει όμως; Ίσως, στο τέλος, να χρειαζόμασταν την παύση αυτή, που προήλθε από τη φονική πανδημία. Ίσως πάλι να ήταν ένα κακόγουστο πλάνο, πριν την όμορφη και λαμπερή χρονιά, που ετοιμάζεται να κάνει πρεμιέρα!
Πιστεύω ότι κατά βάθος είμαστε όντα πεισματάρικα και αθεράπευτα αισιόδοξα, αφού όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, μετά από όλα αυτά, θα χαμογελάσουμε και πάλι και θα ευχηθούμε «Καλή χρονιά!».
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
