Πηγή φωτογραφίας: ladylike.gr
Η απόφαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης της 7ης του Οκτώβρη 2020 είναι ιστορική. Μπορεί να θεωρηθεί, κατά την άποψη μας, ως μέρα ανασύνταξης της Δημοκρατίας ή μέρα αναθεώρησης της ασφάλειας των πολιτών και διασφάλισης της έννομης τάξης.
Μια απόφαση, η οποία «ξηλώνει» μια τρομοκρατική και φασιστική οργάνωση, η οποία στην Ελλάδα από το 2008 και εντεύθεν, «εκμεταλλεύθηκε» την κακή πορεία της οικονομίας, σε συνάρτηση με τα χρόνια της κακής μετέπειτα διακυβέρνησης.
Οι εικόνες από την τηλεόραση με την Μάγδα Φύσσα να βλέπει τον ουρανό και να λέει «τα κατάφερες γιε μου…» ήταν συγκλονιστικές. Να κάθεται στην καρέκλα του εφετείου με σταυρωμένα χέρια περιμένοντας την απόφαση και να λέει στην πρώτη ανάγνωση της καταδίκης Ρουπακιά «μπράβο-μπράβο», νιώθοντας «ικανοποίηση» κι ότι άρχιζε η εξιλέωση. Νιώθοντας ότι η δολοφονία του γιου της «άνοιξε» τον δρόμο της καταδίκης, στην εγκληματική οργάνωση της «Χρυσής Αυγής» και ουσιαστικά στην εξόντωση, αποδεκατισμό και φυλάκιση των πυρήνων και των μελών της.
Η δολοφονία του 27χρονου εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν ήταν κι αυτή έργο των φασιστών, όπως και ο ξυλοδαρμός των Αιγύπτιων ψαράδων από μέλη της ίδιας οργάνωσης. Ήταν κι αυτά εγκλήματα ατιμώρητα. Ήταν κι αυτά παραδείγματα ότι ο φασισμός ξαναγεννιόταν σε μια χώρα που δεν είχε θέση. Κι ας υπάρχουν Ευρωπαϊκές και «πολιτισμένες» χώρες (Ιταλία-Γαλλία-Αυστρία), που συντηρούν και διατηρούν ακροδεξιά κόμματα.
Και, σαφώς, εγκλήματα δεν είναι μόνο αυτά, που ήταν συλλογικά και κατευθυνόμενα. Ήταν και η δολοφονία τριών εργαζομένων (μεταξύ αυτών και μιας εγκύου γυναίκας) στη Marfin Egnatia Βank, στις 5.5.2010, από ρίψη μολότωφ και μπουκαλιού βενζίνης και ο επίσης άδικος χαμός 120 ψυχών στις 23.7.2018, από φωτιά στο Μάτι μετά από λάθη, παραλείψεις και αυθαιρεσίες. Κι υπάρχουν κι άλλα πολλά ατιμώρητα παραδείγματα στα οποία χάθηκαν άνθρωποι!
Να, όμως, που μια δολοφονία κι ένας θάνατος ανάγκασε μια χώρα με τα χίλια προβλήματα, όπως είναι η Ελλάδα, να υψώσει κεφάλι και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Η δικαιοσύνη να λάμψει Και η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, την έθρεψε και της έδωσε υπόσταση, να την κάνει πράξη και τρόπο ζωής. Να της δώσει διάσταση και προέκταση! Να στείλει μηνύματα, να κάνει την Ευρώπη να «τρίβει» τα μάτια της και να «ανοίξει» τ’ αυτιά της.
Η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία να «βάλει γυαλιά» σε πολλές άλλες χώρες και φυσικά σε μας. Στον τόπο μας και στη Κύπρο μας. Στη δική μας χώρα, που δεν έγινε ποτέ, καμία δίκη για τους πραξικοπηματίες. Που η μάνα του Κυριάκου Παπαλαζάρου πέθανε και δεν ένιωσε ποτέ το αίσθημα της δικαίωσης κι ας γνώριζε τον φονιά του γιου της. Που αυτός που σκότωσε εν ψυχρώ τον Σολωμό Σολωμού και αυτοί που ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον Τάσο Ισαάκ κυκλοφορούν ελεύθεροι στα κατεχόμενα.
Και υπάρχουν πολλά άλλα παραδείγματα ατιμωρησίας. Η χώρα μας, που δεν καταδίκασε κανέναν για τον άδικο χαμό 121 επιβατών του αεροπλάνου της «Ήλιος», και που η δίκη στην υπόθεση της έκρηξης στο Μαρί με 13 αδικοχαμένες ψυχές, άφησε πολλά ερωτηματικά και οι ποινές για κάποιους έπεσαν στα «μαλακά».
Όταν η δικαιοσύνη μιλά και συμβαδίζει με το κοινό αίσθημα η δημοκρατία νικά.
Γιατί η Χρυσή Αυγή δεν ήταν απλά ένα πολιτικό κόμμα. Γιατί κάποια κτήνη έκαναν τις θεωρίες τους πράξεις. Αποθρασύνθηκαν και έπρεπε να πληρώσουν γιατί οι συνέπειες θα ήταν τεράστιες.
Ο Παύλος Φύσσας έγινε σύμβολο. Το πρόσωπο της Μάγδας Φύσσα κοιτάζει μια τον ουρανό και μια τη γη. Βλέπει, μια το γιο της που την κοιτάζει «χαμογελαστός» από ψηλά, λέγοντας της κι αυτός με τη σειρά του «τα κατάφερες μάνα, εσύ τα κατάφερες. Αγωνίστηκες και τα κατάφερες».
Και κείνη του απαντά με ένα απόσπασμα από τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου.
«Καὶ δές, μ’ ἀνασηκώνουνε… χιλιάδες γιούς ξανοίγω,
μά, γιόκα μου, ἀπ’ τὸ πλάγι σου δέ δύνουμαι νὰ φύγω.
Κ’ οἱ λύκοι ἀποτραβήχτηκαν καὶ κρύφθηκαν στὴν τρούπα
– μαμούνια ποὺ τὰ σάρωσε βαρειά τοῦ ἐργάτη ἡ σκοῦπα –».
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
