Τα τελευταία οκτώ χρόνια, τα βράδια του χειμώνα μπαίνοντας στον «Οινέα», δύο φωνές θυμάμαι να ακούγονται από τα μεγάφωνα. Ο Μητροπάνος και ο Πουλόπουλος.
Για τον Μητροπάνο ό,τι και να πούμε είναι λίγο μπροστά στη μεγάλη και τεράστια αγάπη, που έδειξε και δείχνει ακόμα ο κόσμος στα τραγούδια του. Όσον αφορά τον Πουλόπουλο, ακούγοντας τον, πάντα μου έκανε εντύπωση η μεγάλη γκάμα του ρεπερτορίου του και η διαφορετικότητα του μουσικού ύφους που τραγουδούσε, «καλύπτοντας» πολλά ακούσματα, διευρύνοντας συνεχώς το κοινό του.
Άκουγα θυμάμαι την «Ελένη του Μάη», τα «Πέτρινα λουλούδια της θάλασσας», το «Καράβια αλήτες», το «Νύκτα μικρή αρχόντισσα» του Λοΐζου και όλα τα συναισθηματικά φορτισμένα τραγούδια του Πλέσσα στον «Δρόμο», δίσκο «σταθμό» της Ελληνικής Δισκογραφίας. Τα υπέροχα κινηματογραφικά του «Θα πιω απόψε το φεγγάρι», «Μη του μιλάτε του παιδιού» και «Καμαρούλα μια σταλιά», και οι Ελληνικές διασκευές τραγουδιών του, που έκαναν πραγματικά πάταγο, όπως το «Αγάπα με» το 1977.
Εμβληματικά τραγούδια και δίσκοι, όπως αυτός το 1971 με τίτλο «Εμιλιάνο Ζαπάτα» σε ποίηση Pablo Neruda με Ελληνική μετάφραση από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και μουσική Γιάννη Γλέζου και το 1969 με τους ίδιους δημιουργούς, αλλά σε ποίηση F.G.Lorca. Τα ιδιαίτερα Νεοκυματικά τραγούδια του από τις Ανθολογίες του Γ. Σπανού βασισμένα σε ποιήματα Ελλήνων ποιητών.
Καθώς ετοιμαζόμουν για το πρόγραμμα μας σιγοψιθύριζα και τις ελαφρολαϊκές επιτυχίες, που του έγραψε ο Σπανός. «Κι αν περπατώ», «Δεν σου γύρεψα μαχαίρι», «Μια φορά μονάχα φτάνει» το 1968. Έμενα εκστατικός ακούγοντας τις πρώτες εκτελέσεις των τραγουδιών «Το ψωμί είναι στο τραπέζι» των Θεοδωράκη-Καμπανέλλη από την «Γειτονιά των αγγέλων»(1963), και επιλογές από τα «Έντεκα λαϊκά του Ρίτσου» σε μουσική Μαμαγκάκη.(1972).
Οι εταιρείες τον πίεσαν να ηχογραφήσει μέχρι και το «Βουνό» του Νταράλα και τα Ρεμπέτικα, όπως χαρακτηρίζονται στο δίσκο «Η άμαξα μες τη βροχή», «Tι όμορφη που είσαι όταν κλαις», κλπ.
Η φωνή του Πουλόπουλου ήταν τέτοια και το κοινό του τόσο φανατικό, που ό,τι τραγουδούσε ήταν αποδεκτό. Κι όταν έσβηνε η μουσική από τα μεγάφωνα του μαγαζιού και ξεκινούσε το δικό μας πρόγραμμα ήταν αδύνατο να μην πούμε ή να μην μας ζητήσουν το «Άγαλμα», την «Καμαρούλα», το «Να ‘χα τη δύναμη», το «Θα πιω απόψε το φεγγάρι».
Και στο τέλος, όταν παίζαμε για εμάς, κι ερχόταν η ώρα να διαλέξουμε αυτά που μας αρέσουν και θέλαμε να μας αφήσουν την πιο γλυκιά αίσθηση, ο Λάκης, ο Κυριάκος κι εγώ τελειώναμε με το «Γύφτισσα μέρα», λέγαμε τον «Παλιό Φωνόγραφο», το «Όλα δικά σου μάτια μου» και το «Έπεφτε βαθιά σιωπή». Αυτή η σιωπή που μας κυριεύει σήμερα, διότι σίγησε ένας ακόμα μεγάλος μύθος του Ελληνικού Τραγουδιού. Μια μεγάλη φωνή κι ένας σπουδαίος ερμηνευτής, που έγραψε πραγματικά… ιστορία!
Πηγή φωτογραφίας: www.pappaspost.com
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
