Τον Νοέμβριο του 1955, κάνει πρεμιέρα στους ελληνικούς κινηματογράφους η «Στέλλα», η ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη που πήγε στις Κάννες, πήγε και στο Χόλυγουντ, πήρε βραβεία, αλλά κυρίως πήρε μαζί της όλους εμάς, μέσα στα χρόνια, για να ζούμε (κάθε φορά που τη βλέπουμε) σε μια εποχή που είχε ανθρώπους παράφορους, έρωτες παθιασμένους και γυναίκες πραγματικά ασυμβίβαστες.
Η δεύτερη ταινία του Μιχάλη κακογιάννη, η «Στέλλα», με τον Γιώργο Φούντα και τη Μελίνα Μερκούρη (στην πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση), έχει ήδη εκπροσωπήσει την Ελλάδα στις Κάννες μερικούς μήνες πριν, τον Απρίλιο του 1955, όπου η ταινία προτείνεται για τον Χρυσό Φοίνικα και η Μελίνα για το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου. Η επιτροπή διχάζεται, η ταινία δεν βραβεύεται αλλά εκεί βρίσκεται ο Ζυλ Ντασέν που θα συναντήσει τη Μελίνα και οι δυο τους την κοινή τους μοίρα.
Η «Στέλλα» γεννήθηκε από το βιβλίο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια», που προοριζόταν για θεατρικό. Το διάβασε όμως ο Μιχάλης Κακογιάννης, έγραψε το σενάριο, διάλεξε τη Μελίνα (την οποία μέχρι τότε όλοι οι κινηματογραφιστές απέρριπταν γιατί είχε… μεγάλο στόμα) και σκηνοθέτησε μια ταινία με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, τα λαϊκά μοτίβα του Βασίλη Τσιτσάνη, στον οποίο (όπως πληροφορούμαστε από τους τίτλους έναρξης της ταινίας) ανήκει η διεύθυνσις του λαϊκού συγκροτήματος και η εκτέλεσις σόλο. Ναι, στη Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη, τότε το ’55 που οι μισοί δεν ήξεραν καν τι είναι τα μπουζούκια και οι άλλοι μισοί τα θεωρούσαν υπόκοσμο, ακούμε τον Βασίλη Τσιτσάνη στο μπουζούκι και τον Μάνο Χατζιδάκι στο πιάνο.
Η «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη είναι ίσως –όχι ίσως– είναι το πιο ξεκάθαρο και ελεύθερο κορίτσι του ελληνικού κινηματογράφου. Που με το πείσμα της εντιμότητας πάει και πέφτει κατευθείαν πάνω στο μαχαίρι…
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη