Στις 2 Ιουλίου του 1939, στη Γλυφάδα, η Αθηνά και ο Βασίλης απέκτησαν τον δεύτερο γιο τους. Τον είπαν Αλέξανδρο και έμελλε να γίνει το πιο πεισματικό σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα. Ο Αλέκος Παναγούλης σε όλη του τη ζωή πάλεψε λυσσασμένα για το δίκιο, για την ελευθερία, για τον άνθρωπο.
Ο Αλέκος Παναγούλης από πολύ νωρίς θα καταλάβει πως τίποτα δεν χαρίζεται. Ήδη το 1957 και στα 18 του χρόνια, συμμετέχει σε διαδήλωση συμπαράστασης στον αγωνιζόμενο κυπριακό λαό. Η Αστυνομία τον χτυπάει. Τραυματίζεται και μεταφέρεται σε αφασία στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού. Από το 1960, που ως φοιτητής του Πολυτεχνείου αγωνίζεται για το αίτημα των φοιτητών να δίνεται το 15% του κρατικού προϋπολογισμού για την Παιδεία, μέχρι το 1968, όταν και αποπειράθηκε να σκοτώσει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο, ο Αλέκος Παναγούλης από κάθε μετερίζι, ορμητικός και μαχητής, θα αγωνίζεται με όλο του το πείσμα για τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία.
Η απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου απέτυχε. Ο Αλέκος Παναγούλης θα συλληφθεί και φυσικά θα καταδικασθεί: δις εις θάνατον. Η θανατική ποινή δεν θα εκτελεστεί, χάρη στην κινητοποίηση της διεθνούς κοινής γνώμης. Ο Αλέκος Παναγούλης όμως θα φυλακιστεί στο Μπογιάτι και θα βασανιστεί ανελέητα. Θα δραπετεύσει, θα τον ξανασυλλάβουν και θα τον πάνε ξανά στις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου. Εκεί τον περίμενε η απομόνωση σε κελί που το έφτιαξαν ειδικά για τον Παναγούλη, ένα κελί 2×2 που ήταν αντίγραφο τάφου.
Εκεί, στην απομόνωση, σ’ αυτό το κελί-τάφο, και με φριχτά βασανιστήρια, ο Αλέκος Παναγούλης έμεινε χωρίς να δει το φως του ήλιου για σχεδόν 5 χρόνια. Για να αντέξει, έγραφε. Έγραψε συνθήματα στους τοίχους, έγραφε ποιήματα. Και όταν του πήραν τα χαρτιά και τα μολύβια του, έγραφε όπου έβρισκε με το αίμα του. Κυριολεκτικά.
Ο Αλέκος Παναγούλης αποφυλακίστηκε τον Αύγουστο του 1973, έναν χρόνο μετά εξελέγη βουλευτής και κατήγγειλε ότι είχε στοιχεία που αποδείκνυαν τη συνεργασία γνωστών πολιτικών προσώπων της Μεταπολίτευσης με τους χουντικούς.
Σκοτώθηκε σε ένα περίεργο τροχαίο… Ήταν 37 χρονών. Το ύφασμα που σκέπασε το φέρετρό του ήταν κεντημένο από τη μάνα του και σε μία ταινία έγραφε: «Ο Αλέξανδρος Παναγούλης καταδικάσθηκε σε θάνατο γιατί έψαξε την ελευθερία. Το 1976 πέθανε γιατί έψαξε την αλήθεια και τη βρήκε».
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη