Τον Δεκέμβριο του 1994 ήρθε να μας βρει ένας δίσκος με κορμιά και με μαχαίρια, σκιές και χρώματα, σχοινιά και παράπονα. Ήρθε να μας βρει με τις μουσικές του Άρα Ντινκζιάν, του Αρμένιου συνθέτη και βιρτουόζου ουτίστα, του μουσικού που θεωρείται ένας από τους κορυφαίους δεξιοτέχνες στο ούτι παγκοσμίως.
Ήρθε ένας δίσκος, τότε το 1994, που είχε τους στίχους δύο εξαιρετικών στιχουργών: του Μιχάλη Γκανά και της Λίνας Νικολακοπούλου. Με τρία τραγούδια εκείνη και «έναν κόσμο δύσκολη γραφή που όλο σβήνεται», με «ένα κορμί που δεν είναι μόνο αγκαλιά αλλά είναι μια πατρίδα που θα γίνει ξενιτιά», και με εννιά τραγούδια ο Μιχάλης Γκανάς, μας έδωσαν οι δυο τους ιστορίες που τις τραγουδάμε χρόνια τώρα.
Ο δίσκος «Τα κορμιά και τα μαχαίρια» είχε στο εξώφυλλο ένα πορφυρό βαθυκόκκινο ύφασμα, ίσως για να θυμίζει τα ξακουστά πορφυρά αρμένικα υφαντά, είχε και μια ασπρόμαυρη Ελευθερία Αρβανιτάκη. Σαν να ερχόταν από παλιά, σαν να ερχόταν με τη φωνή της κι «ένα ζευγάρι φτερά» να μας πάρει όλους μαζί σ΄ εκείνον τον ατέλειωτο χορό της ζωής και της παράδοσης, μιας παράδοσης που σχεδόν πάντα διαπερνούσε τους στίχους του Μιχάλη Γκανά.
Η Λίνα Νικολακοπούλου σ’ αυτόν τον δίσκο, μας έδωσε με τους στίχους της ένα από τα ωραιότερα «παράπονα» του ελληνικού τραγουδιού. Έδωσε φωνή ελληνική στις δύο μελωδίες του Άρα Ντινκζιάν, που έγιναν τραγούδι ένα και, όπως γράφει ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, ενορχηστρωτής του δίσκου, λες και κατεβαίνει σαν αεράκι από το Αραράτ.
O δίσκος «Τα κορμιά και τα μαχαίρια» με τη μουσική του Άρα Ντινκζιάν, τους στίχους του Μιχάλη Γκανά και της Λίνας Νικολακοπούλου, και με τη φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη ήρθε το 1994 και μας έδωσε τραγούδια που έγραψαν μέσα μας, γιατί είναι από ‘κείνες τις δουλειές που το καλύτερο του καθενός βρίσκει χώρο να ανθίσει. Κι έτσι εμείς γινόμαστε οι τυχεροί…
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
