Χαμπής, Στέλιος Στυλιανού και Χαράλαμπος Κρασιάς, μιλούν για την κυπριακή τραγωδία του 1974

Οι τρεις χαράκτες Χαμπής, Στέλιος Στυλιανού και Χαράλαμπος Κρασιάς, θα μιλήσουν για την κυπριακή τραγωδία του 1974, σε τρεις διαφορετικές εκδηλώσεις, που θα πραγματοποιηθούν στο Δημοτικό Μουσείο Χαρακτικής Χαμπή, στη Λευκωσία.

Αρχή γίνεται την Τετάρτη, 03 Ιουλίου, στις 20:00, με τον Χαμπή Τσαγγάρη.

Τις εκδηλώσεις συνοδεύει βιβλιαράκι του Μουσείου, με κείμενα και έργα των τριών χαρακτών, καθώς και έκθεση χαρακτικής με τα έργα τους.

Πρόγραμμα Εκδηλώσεων:

03 Ιουλίου, 20:00, ο Χαμπής

24 Ιουλίου, 20:00, ο Στέλιος Στυλιανού

04 Σεπτεμβρίου, 20:00, ο Χαράλαμπος Κρασιάς

Δηλώσεις και Σχόλια

 Γιώργος Τσαγγάρης, Διευθυντής Δημοτικού Μουσείου Χαρακτικής Χαμπή:

"Θυμάμαι τη γιαγιά μου τη Μαργαρίτα σε ένα προσφυγικό δωμάτιο σε συνοικισμό στη Λακατάμια, τη θεία μου Μαρούλλα, τον παππού μου τον Αντρικκή, την Άννα, τον Σπύρο… να κουβαλούν στην προσφυγιά την αρχοντιά μιας όμορφης Κύπρου που χάνεται. Θυμάμαι τον Χαράλαμπο Δημοσθένους να απαγγέλει ‘…Εννά ‘ρτει τζ̆είν’ η μέρα…’".

Χαμπής:

"Διαμαρτύρουμαι για τούτον το κακόν. Διαμαρτύρουμαι για την κατοχήν, τον διαχωρισμόν των αθθρώπων τζ̆αι καρτερώ το σπάσιμον των συρματοπλεγμάτων, την επιστροφήν των προσφύγων στα σπίδκια τους τζ̆αι την ειρηνικήν συμβίωσην των Κυπρίων, ανεξάρτητα που εθνικότηταν. Μέσ’ στα πολλά χαρακτικά μου, εν τζ̆αι θκυό δικοί μου χάρτες της Κύπρου, ο ένας χάρτης γεμάτος δράκους που σκοτώσαν την ειρήνην τζ̆ι εκλέψαν την γήν, τζ̆ι ο άλλος χάρτης γεμάτος πεζούνια, που καρτερούμεν νά ’ρτει τζ̆είν’ η μέρα με την ειρήνην".

Στέλιος Στυλιανού:

"Το 1974 μάς ‘χάραξε’. Έτσι χαράσσουμε το ξύλο, το λάινο. Χαράσσουμε γι’ αυτούς που έτρεξαν να υπερασπιστούν τον τόπο αυτόν, δεν κρύφτηκαν. Γι’ αυτούς που δεν γύρισαν πίσω. Γι’ αυτούς που υπέφεραν στις φυλακές της Τουρκίας και ακόμη υποφέρουν. Για τις γυναίκες τους, τα παιδιά, ακόμη και για τα εγγόνια τους. Χαράσσουμε για όλους εμάς που αρνούμαστε να ξεχάσουμε!".

Χαράλαμπος Κρασιάς:

"Μέσα από τη χαρακτική προσπάθησα να απεικονίσω όμορφες στιγμές στο κατεχόμενο χωριό μου, την Κοντέα, πριν τη συμφορά του ’74. Το μεγαλύτερο μέρος των έργων μου, αποπειράται να μεταδώσει την αγωνία, τα βάσανα και τον Γολγοθά, των συγγενών των αγνοουμένων, των προσφύγων και των θυμάτων του πολέμου. Προσπάθησα να αποτυπώσω τα βιώματά μου σαν ελάχιστη απότιση φόρου τιμής σε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι την πατρίδα, στους αγνοούμενους, στους πρόσφυγες και στον κάθε αδικημένο από τον πόλεμο άνθρωπο".