Στις 4 Μαΐου του 2024 ήταν Μεγάλο Σάββατο. Και με μια γραπτή φράση του Σταμάτη Κραουνάκη στο διαδίκτυο μάθαμε ότι «η Άννα έφυγε». Η Άννα ήταν η Άννα Παναγιωτοπούλου, η ηθοποιός που από τις αρχές του ’70 και για τέσσερις δεκαετίες ήταν πάντα στις καρδιές και στα γέλια των ανθρώπων: είτε από το θέατρο, από τις ταινίες, από τις σειρές είτε από την τηλεόραση και τα σατιρικά νούμερα.
Γεννημένη στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1945, η Άννα Παναγιωτοπούλου ήξερε από πολύ μικρή τι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει. Κοριτσάκι ακόμα, έγραφε έργα, τα σκηνοθετούσε, τα έπαιζε και έβαζε και… εισιτήριο στους συγγενείς και στους φίλους. Η μαμά της όμως δεν ήθελε η κόρη της να γίνει ηθοποιός και έτσι η Άννα Παναγιωτοπούλου βρέθηκε να σπουδάζει με υποτροφία στην Ελβετία. Όμως πριν φύγει, μαθήτρια ακόμα, είχε πάει κρυφά στη σχολή του Μάνου Κατράκη για να μάθει αν κάνει για ηθοποιός.
Οι σπουδές στην Ελβετία έμειναν στη μέση και η Άννα Παναγιωτοπούλου φοίτησε στο Εθνικό Θέατρο, όπου γνώρισε ως συμφοιτητές της όλους εκείνους τους ηθοποιούς που λίγα χρόνια μετά θα δημιουργούσαν το Ελεύθερο Θέατρο, που έγραψε ιστορία στα θεατρικά πράγματα της Ελλάδας και καθιέρωσε ένα νέο είδος πολιτικής θεατρικής σάτιρας και μια νέα θεατρική νοοτροπία.
Έκτοτε, η Άννα Παναγιωτοπούλου είτε έπαιζε στην επιθεώρηση, είτε έγραφε τα κείμενα της Λιλιπούπολης, είτε υποδυόταν τη μαντάμ Σουσού, είτε έκανε μουσικές εκπομπές στο ραδιόφωνο, είτε έπαιζε στον κινηματογράφο, είτε ανέβαινε στην ταράτσα από «Το έκτο πάτωμα», είτε ήταν η μία από τις «Τρεις χάριτες», η Άννα Παναγιωτοπούλου βρισκόταν πάντα στα γέλια μας, βρισκόταν και στη καρδιά μας. Και εκεί θα παραμείνει μαζί με τους άλλους μεγάλους κωμικούς μας…
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
