Στις 17 Ιουλίου του 1926, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ναύπλιο ο ποιητής Νίκος Καρούζος. Με πατέρα δάσκαλο και με τον αγαπημένο του παππού, ο οποίος ήταν κι αυτός δάσκαλος και ιερέας, είχε την τύχη να βρεθεί σε ένα σπίτι με πλούσια βιβλιοθήκη και να διαβάσει από πολύ νωρίς τους σημαντικότερους λογοτέχνες και τους αρχαίους τραγικούς. Διαβάζω πως ήδη στην εφηβεία του γνώριζε ολόκληρες αρχαίες τραγωδίες από το πρωτότυπο.
ΕΠΟΝίτης από το 1944, ο ποιητής Νίκος Καρούζος βρέθηκε εξόριστος στην Ικαρία και τη Μακρόνησο. Δεν έπαψε να στέκεται κριτικά απέναντι στην Αριστερά, τη νοοτροπία και τα λάθη της, ενώ επέμενε στον ρόλο της παιδείας και της εσωτερικής ηθικής καλλιέργειας του καθενός. «Το θέμα δεν είναι η σοσιαλιστική ιδεολογία – αυτό είναι το εύκολο. Το θέμα είναι η σοσιαλιστική ψυχολογία – αυτό είναι το δύσκολο», έγραψε στις «Βραχονησίδες» του.
Ο Νἰκος Καρούζος έζησε συνειδητά με τα ελάχιστα. Τα τελευταία χρόνια κατοικούσε σχεδόν ασκητικά, σε ένα υπόγειο, με τη γραφομηχανή του, τα βιβλία του, ένα τραπέζι και ένα κρεβάτι. Μακριά από συνάφειες και δημόσιες σχέσεις, όσα ήθελε να μας πει τα έγραφε στα ποιήματά του, και καθώς λένε οι φίλοι του, ο Νίκος Καρούζος έγραφε παντού, σε χαρτάκια, σε πακέτα από τσιγάρα, σε χαρτοπετσέτες, σε αποδείξεις, σε σημειωματάρια, έγραφε όπου έβρισκε, επί τόπου, και τους τα έδινε.
«Ο ουρανός είναι γιομάτος αστερισμούς, με τάξη εναρμονισμένους. Φουτουριστές, ντανταϊστές, λεττριστές, μπήτνικς κλπ. Κάπου-κάπου μια ξαφνική αταξία μας συναρπάζει. Οι διάττοντες. Αυτό είμαι εγώ στην ποίηση», έλεγε ο Νίκος Καρούζος.
Επιμέλεια – Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη
