Τον Μάνο Λοΐζο δεν τον γνώρισα εν ζωή. Μου έλαχε, όμως, να μάθω από τους πρώτους το θλιβερό μαντάτο του θανάτου του και είχα την υποχρέωση να μεταφέρω την τραγική είδηση στην Ελλάδα.
Ήταν Παρασκευή νωρίς το απόγευμα. Με τον φίλο μου και συνάδελφο Θανάση Αργυράκη, βρισκόμασταν στα γραφεία του Ανταποκριτή του Ριζοσπάστη στη Μόσχα, Γιάννη Λίτσου, καθώς εκείνος είχε ταξιδέψει στην Αθήνα για κάποιες επαγγελματικές υποχρεώσεις. Δευτεροετείς φοιτητές της δημοσιογραφίας αναπληρώναμε τον ανταποκριτή, κάνοντας ταυτόχρονα και την πρακτική μας.
Από το άνοιγμα των γραφείων εκεί, στην περιοχή Κράσνο-πρέσναγια έβρισκε καταφύγιο ο συγγραφέας, στιχουργός κι αχώριστος φίλος του Μάνου Λοΐζου ο Φώντας Λάδης. Έρχονταν καθόταν, άνοιγε το βαλιτσάκι της γραφομηχανής του, τάχα να γράψει κάτι, αλλά που όρεξη κι έμπνευση τέτοιες στιγμές, ειδικά εκείνες τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη που είχε επιδεινωθεί ραγδαία η υγεία του Μάνου.
«Τι νέα παιδιά από το νοσοκομείο; Μάθαμε κάτι σήμερα;» ήταν οι πρώτες του κουβέντες.
-Όχι τίποτε του απαντούσαμε Αν υπάρξει κάποια εξέλιξη εδώ θα απευθυνθούν και θα μας ενημερώσουν, του λέγαμε.
Εκείνο το απόγευμα της Παρασκευής, 17 του Σεπτέμβρη του 1982 από νωρίς ο Φώντας ήταν ιδιαίτερα ανήσυχος. «Τι κάνω εδώ, μας είπε; Τι περιμένω;» – Πήγαινε μια βόλτα κι ηρέμησε στον Ζωολογικό Κήπο που είναι δίπλα, του προτείναμε. Έφυγε με ένα πικρό χαμόγελο.
Δεν πέρασε ένα εικοσάλεπτο και χτύπησε το τηλέφωνο. «Έφυγε από την ζωή ο Μάνος Λοΐζος» μας είπαν από το ιατρικό Κέντρο, όπου νοσηλευόταν, δίνοντάς μας και κάποιες πληροφορίες για την ώρα και τις συνθήκες θανάτου του.
Αμέσως αρχίσαμε να γράφουμε την είδηση για να την στείλουμε με τέλεξ στην εφημερίδα στην Αθήνα. Λίγο αργότερα έμπαινε της πόρτας κι ο Φώντας, κατακόκκινος από το περπάτημα, αλλά περισσότερο από το άγχος και την αγωνία του. «Έφυγε ο Μάνος…» του είπαμε μουδιασμένα και αμήχανα. Ειλικρινά δεν περιμέναμε την ψύχραιμη αντίδρασή του: «Τι να κάμουμε παιδιά, έτσι είναι η ζωή… Το ξέραμε».
Άνοιξε ταυτόχρονα και την γραφομηχανή του, τάχα κάτι να γράψει. Εμείς παλεύαμε ακόμη με το τέλεξ να ολοκληρώσουμε μια αναλυτική είδηση για τον θάνατο του Μάνου Λοίζου, όταν ακούμε θορύβους πίσω μας και βλέπουμε τον Φώντα έξαλλο, να χτυπά δυνατά με τα χέρια του το μέτωπό του και να φωνάζει «Έφυγε ο Μάνος παιδιά. Έφυγε ο Μάνος…» Μόλις τότε είχε συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί!
Μια εβδομάδα αργότερα, αφού προηγήθηκε μια τελετή αποχαιρετισμού του Μάνου Λοΐζου στην Μόσχα, Παρασκευή ήταν, 24 Σεπτεμβρίου, ο Μάνος «επέστρεφε» οριστικά στην Αθήνα με πτήση της Αεροφλότ. Είχε πάει πριν από ενάμιση μήνα για να βρει την υγειά του κι επέστρεφε άψυχος, με συντροφιά τον φίλο του Φώντα Λάδη.
Οι απόψεις εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκην την άποψη του Καναλιού 6
