"Through the Looking Glass": Ομαδική έκθεση στο Pylon Art & Culture

Το Pylon Art & Culture φιλοξενεί στη βιτρίνα του χώρου του, στην Λεμεσό, από τις 02 Φεβρουαρίου μέχρι τις 19 Μαρτίου, ταινίες από τρεις καλλιτέχνες, οι οποίοι μέσω της έρευνας και της δουλειάς τους αποτυπώνουν και αναδεικνύουν κοινωνικοπολιτικά ζητήματα.

Οι καλλιτέχνες Στέλιος Καλλινίκου, Μαριάννα Χριστοφίδου και Κωνσταντίνος Tαλιώτη, βρίσκονται σε μια συνεχή συνομιλία και επαφή με ιστορικά αλλά και τρέχοντα γεγονότα που βιώνουμε και επηρεάζουν την καθημερινότητά μας.

H φράση «Through the Looking Glass» προέρχεται από τον τίτλο ενός βιβλίου του συγγραφέα Λούις Κάρολ «Μες στον καθρέφτη και τι βρήκε η Αλίκη εκεί» (1871) το οποίο είναι η συνέχεια του πιο γνωστού του βιβλίου «Οι Περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων». Η φράση χρησιμοποιείται μεταφορικά όταν κάτι που βλέπουμε το αναγνωρίζουμε μεν αλλά μας φαίνεται και ξένο, λες κι έχει γυρίσει το μέσα– έξω.

Το Pylon Art & Culture στοχεύει, μέσα από τις δράσεις και τα project που φιλοξενεί, να διευρύνει και να εμβαθύνει τη συζήτηση γύρω από τη σύγχρονη τέχνη και να την κάνει πιο προσιτή σε ένα ευρύτερο κοινό.

Οι προβολές θα γίνονται από τις 18:00 - 22:00 τις εξής ημερομηνίες:

«Weeper Capuchin», Στέλιος Καλλινίκου: 02/02, 05/02, 11/02, 17/02, 23/02, 26/02, 04/03, 10/03, 16/03, 19/03

«Days In Between (Kaiserpanorama)», Μαριάννα Χριστοφίδου: 03/02, 09/02, 12/02, 18/02, 24/02, 02/03, 05/03, 11/03, 17/03

«ZEI, Κωνσταντίνος Tαλιώτης»: 04/02, 10/02, 16/02, 19/02, 25/02, 03/03, 09/03, 12/03, 18/03

Weeper Capuchin, (2022), Στέλιος Καλλινίκου.
Video, infinite loop

Στο “Γιατί να κοιτάμε τα ζώα;” ο John Berger μας λέει πώς “τα φυλακισμένα ζώα και εμείς, το ανθρώπινο κοινό τους, αλληλοκοιταζόμαστε μέσα από ένα ρήγμα ασυνεννοησίας”. Τo βίντεο (Weeper Capuchin, 2022) διαπραγματέυεται αυτή την απόσταση προσπαθώντας να «δημιουργήσει» μια γέφυρα που αιωρείται πάνω από αυτό το ρήγμα. Τα εκφραστικά μάτια των καπουτσίνων, που είναι λες και φέρουν μια προιστορική λύπη, ανταλλάσσουν ματιές με τον θεατή οι οποίες φιλτράρονται διαμέσου του χοντρού γυάλινου τοίχου που μπορεί στις φωτογραφίες να είναι αόρατος αλλά πολύ συχνά γίνεται η αιτία τα πουλιά να βρίσκουν τραγικό θάνατο μην συνειδητοποιώντας την ύπαρξη του.

Days In Between (Kaiserpanorama), 2015/19, Μαριάννα Χριστοφίδου
16μμ σε ψηφιακό, 4′ 34″
ιδέα, διεύθυνση φωτογραφίας, μοντάζ: Μαριάννα Χριστοφίδου
μουσική: Γιώργος Γ. Βασιλειάδης
film still © Marianna Christofides / VG Bild-Kunst Bonn, 2023

Στα Μουσεία Φυσικής Ιστορίας τα ταριχευμένα ζώα γίνονται θεατρικά υποκείμενα που δεν μπορούν να ανταποδώσουν το βλέμμα του θεατή. Το ίδιο συμβαίνει και με τις στερεοσκοπικές εικόνες σε κάθε Kaiserpanorama (αυτή η πρωτοκινηματογραφική συσκευή που υποδηλώνει μια ψευδαίσθηση της πραγματικότητας). Και όμως εδώ μας κοιτάζουν πίσω, κατάματα – η πολική αρκούδα, το δικέφαλο μοσχάρι, το παγώνι, το ελάφι, ακόμα και οι ίδιοι οι στερεοσκοπικοί φακοί του Kaiserpanorama που “ανοιγοκλείνουν” μέσα στο στρογγυλό, ορειχάλκινο πλαίσιό τους. Και έτσι εξιστορούν βαθιές ιστορίες βίας και υποταγής.

ZEI, 2008/2022, Κωνσταντίνος Ταλιώτης.
1 ώρα και 44 λεπτά

Το έργο ZEI καταγράφει την ιστορία της αμφιλεγόμενης μεταφοράς του κολοσσιαίου μνημείου του εθνάρχη του νησιού, Μακάριου Γ’, από μια επιβλητική θέση στο κέντρο της πόλης σε μια αόρατη και ερμητική τοποθεσία, στην κορυφή Θρονί της Μονής Κύκκου. Πρόκειται για τη μετατόπιση ενός τεράστιου μνημείου που εγκαινιάστηκε αρχικά το 1987, από μια θέση διαρκούς ορατότητας σε μια απομακρυσμένη τοποθεσία, από την οποία αντί να τον κοιτάμε, μας κοιτάει. Το βίντεο ZEI ακολουθεί το ταξίδι της αργής εξαφάνισης αυτού του εμβληματικού αγάλματος καθώς μεταφέρεται από την αυλή του Αρχιεπισκοπικού Μεγάρου στα βουνά. Με ιδιαίτερη έμφαση στο επιχειρησιακό μέγεθος της μετακίνησης του μπρούντζινου γλυπτού ύψους 10 μέτρων, το ΖΕΙ είναι μια ταινία δρόμου γυρισμένη με κάμερα στο χέρι, που διασχίζει διαφορετικά τοπία του νησιού – την πόλη της Λευκωσίας, τα προάστια, την κοιλάδα της Σολέας και το δάσος του Κύκκου – συνοδευόμενη από ένα μυστηριώδες ηχοτοπίο. Καθώς το φορτηγό με το ξαπλωμένο άγαλμα καλυμμένο με μουσαμά, χάνεται στο σκοτάδι σαν νεκρική πομπή, δημιουργεί ένα ταξιδιωτικό ρεμβασμό που εγείρει ερωτήματα σχετικά με την παροδικότητα και τη ματαιότητα των μνημείων, καθώς και για τη διάρθρωση και το εφήμερο των εθνικών αφηγήσεων και της ταυτότητας.